The Kiwi continued

Een prachtig uitgestrekt spiegelglad meer omringd door hoge bergen die de indrukwekkende gletsjers bestaansrecht geven en dat onder een strak blauwe hemel voorzien van een stralende zon. Dat was wat de brochure van de kayak trip op Lake Mapourika ons beloofde. De zware bewolking, en de golf veroorzakende wind lagen echter niet in lijn der verwachting waardoor het een koude bedoeling was met een ietwat minder uitzicht dan verwacht. Gaandeweg kwam voor een van ons de kou tot een climax toen een onverwachte golf hem deed kapseizen, balen voor hem humor voor ons, mooie middagbesteding. Het weer was overigens niet alleen van belang voor de kayaktrip, des te meer voor de Heli Hike op Franz Josef die de volgende dag op de planning stond. De afgelopen anderhalve week waren namelijk alle trips gecanceld vanwege de zware bewolking en regen en de weersvoorspellingen voor komende dagen waren eveneens niet bijster goed. Ok het missen van de Crossing en het White Water Raften nog tot daaraantoe, maar deze trip wilde ik zeker niet missen. Fingers crossed dus en bij het openen van de gordijnen vroeg in de volgende ochtend deden de blauwe hemel onze zorgen verdwijnen als sneeuw voor de zon... nduss... Uit de veren en op naar de Heli Hike. Daar aanbeland worden we in wat warme kleding gehesen, krijgen we een korte uitleg over hoe en wat en voordat we er erg in hadden zitten we al in de helikopter richting de gletsjer. Voor mij m'n tweede vlucht in een heli en hoewel deze niet kon tippen aan de heli trip die ik inmiddels al weer een hele tijd geleden heb mogen ondergaan boven de imposante Grand Canyon was het wederom een genot. En dat was dan alleen nog maar de heli vlucht zelf. De hike over het ijs en tussen de nauwe gangen en tunnels van de Franz Josef gletsjer die daar op volgde was eveneens een prachtige ervaring. Met het weer hadden we uiteindelijk enorm veel geluk want de middag sessie van die dag evenals de trips voor de rest van die week waren gecanceld vanwege het slechte weer. Tijdens het laatste avondje borrelen in Franz Josef werd ik nog even aangenaam verrast door de mededeling dat ik winnaar was van een gratis package foto's en DVD voor een Bungy jump in Queenstown vanwege mijn overtuigende verschijning in de Poo Pub. Leuk! Aanvankelijk was ik van plan om alleen de Canyonswing te doen maar bij het winnen van deze prijs kon ik net zo goed de Bungy ook meenemen, waarom ook niet. Tussen Franz Josef en Queenstown maakten we nog even een tussenstop in Wanaka waar we verblijd werden met werkelijk adembenemende uitzichten op uitgestrekte meren en prachtige met sneeuw betopte bergen. Later die avond was het tijd voor de Bus War in de hostel bar tussen drie verschillende tourbus organisaties, Kiwi, Magic en Stray die die avond alle drie in hetzelfde hostel zouden verblijven. Ondanks dat de Kiwi's killerpool, stoelendans, karaoke en limbodansen niet op z'n naam konden zetten waren we als meest gezellige club wel weer degene die het licht uitdeden in de kroeg. Bovendien geldt, Stray is Gay en Magic is Tragic, aldus onze buschauffeur.

De volgende dag was het al weer tijd om te vertrekken richting Queenstown, mijn laatste bestemming in New Zealand, waar ik vijf nachten zou verblijven. Wel lekker om weer even ergens wat langer te blijven dan een of twee overnachtigen. Queenstown staat veelal bekend om de adrenaline veroorzakende activiteiten die daar te beleven vallen waarvan enkele van ons waaronder mijzelf gretig gebruik van maakten. Kort voor Queenstown maakten we nog een laatste korte stop bij de Kawarau Bridge Bungy, de plaats waar het in november 1988 met de eerste Bungy jump door AJ Hackett allemaal ooit mee begon. Hier kregen we enkele actie filmpjes met bijbehorende toelichting voorgeschoteld als een soort van appetizer. En ondanks dat het er behoorlijk angstaanjagend uitzag konden we het niet laten om voor de Nevis Bungy te gaan, met 134 meter de hoogste van New Zealand. Voordat we tijd hadden om in te checken in het hostel bij aankomst in Queenstown stapten we na een hamburger (slim..?) direct op de bus richting de Nevis waar de realiteit er zowaar nog angstaanjagender uitzag. Het springplatform dat met enkele staalkabels hoog tussen twee bergen hing zag er niet bepaald uitnodigend uit en het ritje in het met doorzichtige vloer uitgerustte wagentje er naar toe evenmin. Geen hoogtevrees gewenst hierzo want zelfs zonder hoogtevrees was het een billenknijpende aangelegenheid. Eenmaal op het platform aanbeland beginnen de zenuwen zoetjes aan parten te spelen terwijl bij iedere sprong het plaform eventjes heen en weer deinst. Ok mijn beurt, eerst op de stoel om de bungee te bevestigen en vervolgens schuifel je naar het springpunt waar je nog even je best moet doen om overtuigend te lachen voor de camera voordat je "one, two, three, go!" hoort. En ondanks dat het zo onnatuurlijk als de pest voelt spring je direct de rivier die ver onder je ligt dapper tegemoet. Nou ja dapper, ik schreeuwde zo hard dat ver voordat de luttele acht seconden durende vrije val voorbij was de lucht uit mijn longen allang verdwenen was. F#ckin Hell, wat een kick!! Later die middag samen met m'n twee mede jumpers van de groep relaxt even een biertje of twee gedronken voor een open haard in een pittoresk kroeggetje. Even die adrenaline wegpilsen hoor. Het hele dorp sprak me overigens direct enorm aan en deed me een beetje denken aan Oostenrijk met de gezellige straatjes, pittoreske huisjes en kroeggetjes met de besneeuwde bergtoppen op de achtergrond, heerlijk sfeertje hier! Vroeg in de volgende ochtend gingen we op pad naar Milf-ord Sound, een must see volgens de locals. New Zealand bezoeken en niet naar Milf-ord Sound gaan is hetzelfde als Egypte bezoeken en niet naar de Piramides gaan, aldus een local. En de boot trip die je door het water tussen de imposante bergen voert was inderdaad zeer indrukwekkend en deed me een beetje denken aan Halong Bay in Vietnam. De prachtige landschappen langs de wegen die naar Milf-ord zelf leidden waren overigens minstens zo mooi. Na een lange tweede dag in Queenstown was het tijd weer voor wat actie op dag drie hetgeen werd ingevuld door de Canyonswing. Een soortgelijke attractie die ik op het Noorder eiland al eens had uitgevoerd echter nu in een grote mensen uitvoering. Spreekwoordelijk dan... Allereerst spring je van een honderdennegen meter hoog platform af dat resulteert in een zestig meter lange vrije val die wordt opgevolgd door een halfcirkelvormige 'zwier' van tweehonderd meter waarbij je de honderdvijftig km/h aantikt. Tot zover the facts&figures. Wederom een zeer onnatuurlijk proces om een diepe afgrond in te springen maargoed, kennelijk is dat benodigd om die adrenaline aan de gang te krijgen. De mensen die er werken en leven onder het motto "Gravity is a toy, come out and play" zijn er overigens niet om je een geruststellend gevoel te geven. Bij het maken van een foto voordat je springt laten ze je bijvoorbeeld even schuin voorover de afgrond hangen terwijl ze je aan de rugzijde van je klimtuig vasthouden waarbij ze met een schijnbeweging je het gevoel geven dat je vroegtijdig en onbedoeld naar beneden valt. Fijn is dat. Er zijn overigens vele verschillende manieren om naar beneden te springen waaronder voor- of achterwaartse salto's, rennend, fietsend, skateboardend, zittend op een stoel waarbij ze je achterover duwen, face down hangend, etc etc. Mijn keuze viel echter op de pindrop, een zijwaartse sprong waarbij je de swing zelf maximaal ervaart en derhalve ook het meest angstaanjagend zou moeten zijn volgens de kenners. En inderdaad, als ik mezelf terug zie op de film zie ik mezelf twijfelen en onnodige vragen stellen om tijd te rekken vlak voor de sprong. En als je dan eenmaal springt dan komt diezelfde overweldigende kick als de bungy weer genadeloos opdraven. Geweldig!! Zo geweldig dat ik gelijk besloot om er nog eentje achteraan te doen, ditmaal een achterwaartse salto die het hele adrenaline proces zonder pardon opnieuw aanzwengelde. Fantastisch!

Na de Canyonswing was het smiddags tijd om snel weer terug naar het centrum te gaan aangezien de vrijgezellenfeestjes van onze tortelduifjes inmiddels van start waren gegaan. Bij een huwelijksaanzoek hoort immers een vrijgezellenfeest nietwaar? En bovendien een legitieme reden om eindelijk eens een keertje ff lekker te zuipen. Bij aankomst in het hostel ontmoet ik mijn golf maten aangezien dat het thema zou zijn en begin ik met het inhalen van mijn kleine achterstand van de Golf Pub Crawl waarbij we een dappere achttien holes (lees kroegen) voor ogen hadden. In no time werden kroegen, straten en parken op creatieve wijze omgetoverd tot heuse fairways tot groot vermaak van de applaudisserende omstanders en onszelf uiteraard. Priceless... Na het volbrengen van de achttien holes eindigde de avond relatief vroeg toen enkele van ons, waaronder ikzelf, werden geweigerd in de World Bar doordat de uitsmijter van mening was dat we te veel gedronken hadden. Het antwoord "vier" op zijn vraag hoeveel drankjes we reeds genuttigd hadden kwam kennelijk niet overtuigend genoeg over. Een verwoedde poging door een van ons om hem alnog te overtuigen van onze nuchterheid volgde vrij spoedig en voor we er erg in hadden zagen we hem op z'n armen via de leuning van een trap af glijden zonder daarbij de treden te gebruiken. Aanvankelijk zag het er vrij soepeltjes totdat z'n linkerarm halverwege de trap net iets sneller begon te glijden dan z'n rechterarm. Resultaat; spectaculaire afsprong, kansloze landing. Einde oefening dus en tijd om naar het hostel te gaan waar de volgende ochtend vrijwel iedereen van een lichte kater was voorzien. Zelf voelde ik me relatief goed dus besloot ik om samen met twee meiden van de groep een boottochtje te ondernemen die luisterde naar de naam Shotover Jet. Een met een 520pk leverende supercharged V6 motor uitgevoerde Jet Boat die je met zo'n 80 km/h rakelings langs de rotswanden door de canyon heen stuurt afgewisseld met diverse 360gr spins. Ik zeg prima manier van katerverwerking.

Bij het uitzwaaien van de zo'n beetje de helft van de Kiwi bus volgende ochtend viel het afscheid onverwacht zwaar bij het scheiden van onze wegen, niet wetend of je elkaar nog ooit zult zien. Bizar en ergens ook wel logisch want drie weken vierentwintig uur per dag met elkaar optrekken, bier drinken, gave dingen doen en werkelijk heel veel lol beleven creëert enorm snel een dikke en hechte band. Denk dat het wellicht inherent aan deze manier van reizen is. Geen nieuw hoofdstuk zonder eerst een afscheid. En voor mij betekent dat het einde van het hoofdstuk Australia, New Zealand en op naar het hoofdstuk Zuid Amerika, de aftrap van de laatste twee en halve maand van deze meer dan zeer indrukwekkende en bewogen wereldreis.

Iedereen zeer hartelijk dank weer voor alle gave en leuke reacties, top!!

We zien elkaar weer in Zuid Amerika!
Ciao Jazz



Ondanks dat niet alles tot de verbeelding zal spreken hieronder ter illustratie een gedichtje dat ik ter afsluiting schreef voor ons groepje van de Kiwi Experience.


The Kiwi Experience

Before I got on this trip I wondered what the "Experience" would be like
Probably meeting some nice people and a pull over every now and then for a beautiful hike

Three weeks later I can only confirm, what a great experience it has been
Not just for the amazing scenery and activities but especially the people around me, well you know what I mean

I miss the Jack-ass flashing around randomly in everybody's face
The absolute ridiculous accent of Jade's

I miss the feeling of everybody around me that we probably all share in our hearts
And still I'm very impressed by the fact that Amy snores just as loud as she farts

I miss the silly things as the miserably failing somersault attempt of Jenny's
It's still an unresolved mystery how she ever made it as one of the best Nannies

I miss the moaning of our one and only gold digging dramaqueen
Her uncontrolable loud laughter is the funniest I've ever seen

Is anybody not finishing their Fergburger food
No worries just give it to ginger Katie cause she'll eat it like a starving dude

Let's get another German but this time not in the toilet, instead the Marriott
That must be going through the mind of our cock hunting Harriet

I miss Simon's stunning dancemoves how cool and hip
But not quite as impressive as the boobs of Katie Shipp

I wonder how Jack will ever survive without the protection of his guardian angel Dan
The responsible one and best chef ever, therefore our biggest fan

I miss the early moring farting sessions in the hostel dorm
Ruled by Ian the unprecedented farting firestorm

I miss playing on the Queenstown's fairway screaming "Fore"
That's right Ricky, let's just romanticly propose in the Base hostel bar in the middle of the dancefloor

Didn't realise that this would make Lucy walk down the aisle
At least we know what position she'll be taking that night; Poodle Doggy Style

In a nutshell there was only one real priority on our Kiwi checklist
Which would be the daily afternoon phrase "Let's get pissed"

We just had our sweet goodbyes which made our tears run dry
So there's nothing really left for me to say but euhm...... yeah..... stand-by


Thanx everybody for making my Kiwi Experience to be an extraordinary and unforgettable one. I truly love you all and I'm looking forward to see you again where ever, whenever. To all of you; Don't take life too seriously, it isn't permanent. To Jack; Please take life just a little bit more serious, even though it isn't permanent... ;-)

Take care
x Jazz