Into Bolivia...

Goed, Peru zat erop dus was het tijd om met de bus naar Bolivia te vertrekken met als bestemming het aan het Lake Titicaca gelegen plaatsje Copacabana. Tieten en kakken, dat kon alleen maar een succes worden... Ndusss... Bij aankomst in dit rommelige maar sfeervolle dorpje valt mij meteen de vriendelijkheid van de mensen op die bijna allemaal vragen waar je vandaan komt gevolgd door een welgemeend "Welcome to Bolivia!". En terwijl ik mijn verkenningsrondje door het zonnige dorpje maak word ik al gauw aangesproken door de plaatselijke schoenpoetser die me zijn diensten aanbiedt. Verbaasd kijk ik naar mijn teenslippers om hem vervolgens met gefronste wenkbrauwen terug aan te kijken. Hij begreep de boodschap en liep weer verder. In principe is er weinig te beleven hier in Copacabana behalve dan een bezoekje aan het vlakbij gelegen Isla del Sol. De volgende dag stap ik dus op een gammel bootje dat vervolgens met een hoop herrie en zo'n anderhalve kilometer per uur richting het eilandje tuft. Voldoende tijd om even kennis te maken met enkele mede passagiers en ik kom al gauw in contact met een leuk Zuid Afrikaans stel, Kris en Joanne, en nog een Engelse. Eenmaal op het eiland aanbeland waar nog veel minder te beleven valt maken we een wandeltocht van Noord naar Zuid waarbij we genieten van de werkelijk prachtige uitzichten over het meer en het eiland zelf. Al wandelend delen we onze reiservaringen en blijkt dat Kris en Jo inmiddels al een half jaar aan het reizen zijn door midden- en Zuid Amerika. Tevens blijkt dat ze zo'n beetje dezelfde reisplanning voor de boeg hebben door Bolivia als ikzelf. Leuk! Wanneer we samen weer terug arriveren in Copacabana besluiten we savonds met z'n vieren ergens wat te gaan eten in een gezellig restaurantje. En vlak nadat ik mijn bestelling doe vraagt de ober of ik een Fransman ben. Het enige antwoord dat in me op kwam was "Dank je voor de belediging", waarop de enige persoon buiten ons vieren in het restaurant aan het tafeltje naast ons omdraaide met de opmerking "I'm from France...". Auwtch, heb ik dat... De volgende dag pakken we de bus naar La Paz waar we savonds in het hostel dankbaar gebruik maken van de Mojito special die van kracht is die avond. Tevens hoor ik Kris z'n verhaal aan over de San Pedro gevangenis in La Paz en het boek "Marching Powder" dat hij daarover gelezen had. Het was zijn voornaamste reden om La Paz te bezoeken, zo vertelde hij. Het boek, gepubliceerd in 2003 en geschreven door Rusty Young nadat hij werd opgepakt en veroordeeld voor drugs trafficking, beschrijft het reilen en zeilen binnen deze gevangenis. De gevangenen dienen hun eigen cel te kopen waarbij geld de luxe ervan bepaalt. Heb je geen geld dan deel je een kleine cel met diverse andere gevangenen, heb je veel geld dan kun je je cel laten verbouwen tot een luxe verblijf, uitzicht over de stad, prive badkamer, keuken en jacuzzi aan toe. Eventuele vrouw en kinderen nemen desgewenst intrek in de cel om bij de man van het gezin te kunnen blijven waarbij zij de gevangenis kunnen betreden en verlaten naar eigen wil. De geruchten gaan dat de gevangenen in San Pedro cocaïne produceren en aan toeristen verkopen die de gevangenis illegaal bezoeken middels corrupte cipiers die ze naar binnen begeleiden. Het plan rijst om een poging te wagen om binnen te komen echter diezelfde avond nog spreken we andere backpackers die dezelfde poging inmiddels tevergeefs gedaan hadden. Misschien ook maar laten rusten dan. De vrolijke Mojito avond vordert gestaag en na een gedegen nachtrust lopen we de volgende dag door het pittoreske La Paz, een levendige stad gelegen in een vallei waarbij nieuwe en oude architectuur elkaar voortdurend afwisselen. Doel van de dag was om de "Death Road" trip te boeken, een downhill mountainbike rit waarbij je van 4700 meter hoogte naar beneden vlamt tot hoogte van 1100 meter. Klinkt goed! Tijdens onze wandeltocht naar het boekingskantoor passeren we diverse gitaar winkeltjes waarbij het ongeëvenaarde traditionele vakmanschap van de plaatselijke gitaar fabrikantjes boven komt drijven. Prachtig om te zien. Uiteraard van de gelegenheid gebruik gemaakt om zelf weer even te jengelen op enkele van de one of a kind handgemaakte gitaren. Kris en Jo bleken eveneens nogal onder de indruk van de gitaren want dezelfde dag nog kochten ze een gitaar en een charango (soort van ukelele) terwijl ze beide geen noot konden spelen. Mooi, want zo had ik een gitaar bij de hand komende tijd en kon ik hen de beginselen leren.

De volgende dag werden we vroeg opgepikt door Vertigo, het bedrijfje waarbij we de Death Road trip geboekt hadden. We rijden naar het startpunt van de afdaling waar we wat tekst en uitleg krijgen voordat het eerste verharde gedeelte wordt ingezet. De drie gidsen bieden ons mooi de gelegenheid om verschillende tempo's te rijden. Meteen achter de eerste gids aan dus en die hield niet in. Hoppa, gas erop met die bak en een uurtje of twee later bevinden we ons aan het begin van de beruchte Death Road, een onverharde weg door de bergen tussen enerzijds een massieve rotswand en anderzijds een zeshonderd meter diepe en vangrail-loze afgrond. Aanvankelijk vroeg ik me af hoe Death Road zijn naam had verkregen en tijdens de downhill zelf werd het mij langzaam maar zeker duidelijk vanwege de vele kruisjes langs de weg. Oppassen dus. Al gauw went de mountainbike en maken we flink wat vaart met de kop groep terwijl we af en toe voorzichtig genieten van de prachtige omgeving. Enkele uren later zijn we al weer 69 km verder en tevens aanbeland bij het eindpunt van deze vette trip! Mooie dagbesteding... Op de terugweg naar het hostel stoppen we onderweg nog even om te eten en maken we tevens even gebruik van het naastgelegen zwembad waar het kind weer even in ons naar boven komt. Creativiteit ten top als het gaat om de meest originele manier om in het water te springen. Lol! Vrij laat weer terug in het hostel en redelijk afgepeigerd houden we ons rustig die avond en zetten we diezelfde trend de volgende dag voort. Deze diende namelijk tevens als rustdag om weer even te wennen aan de hoogteverschillen aangezien we een dag later zouden starten met een driedaagse expeditie om de berg Huany Potosi te gaan beklimmen. Het wennen aan de hoogte werd ons aanbevolen door Altitud6000, het bedrijfje waarbij we geboekt hadden. De downhill trip bracht ons namelijk terug naar een hoogte van 1100 meter terwijl de bergtop van Ice climbing trip ons tot een hoogte van 6050 meter zou brengen. Vrij groot hoogteverschil dus. En na een dagje chillen was het dan zover, het bergbeklim avontuur ging van start...

Dag 1
Sochtends vroeg checken we uit bij het hostel en gaan we in totaal met z'n vieren per taxi naar Altitud, Kris, Jo, Andy een grote Aussie en ikzelf. Mooi om zo eens de andere kant van de stad te zien en tevens een glimp op te vangen van de beruchte San Pedro gevangenis. Niet veel meer te zien dan vier grote lange muren maar ok, de duistere verhalen er omheen maken het dan stiekem toch tot een aantrekkelijke bezienswaardigheid. Wanneer we bij Altitud arriveren passen we nog even de skischoen-achtige bergschoenen en checken we al onze overige benodigdheden als cramp-ons (soort van spikes voor onder je bergschoenen), hoofdlampje, kleding, helm en pikhouweel. En voordat we met z'n allen in de auto stappen richting Base Camp scoor ik voor ons allen nog even een Boliviaans ontbijtje bij de plaatselijke bakker en zijn we onderweg. Eenmaal aanbeland bij het 4700 meter hoog gelegen Base Camp begin ik me ietwat duizelig te voelen vanwege de hoogte terwijl we luisteren naar de verhalen van enkele mensen die zojuist waren terug gekomen van de top. Ze zien er afgepeigerd uit en vertellen sloompjes maar voldaan over hun ervaringen hetgeen ons nieuwsgierig maakte naar wat ons te wachten stond. Om de verschijnselen die de hoogte met zich mee brengt wat tegen te gaan drinken we met z'n allen coca thee. En geen zorgen, ondanks dat dit de grondstof is voor cocaïne hebben de bladeren zelf geen drugs-achtige effecten, temeer een remmende werking op de hoogteziekte verschijnselen. Naast de groep die zojuist naar beneden kwam maken we eveneens kennis met een andere groep die dezelfde tour als ons geboekt had. De eerste dag was met name bedoeld als trainingsdag waarbij we tevens geleidelijk konden wennen aan de hoogte. Eerst even lunchen, de benodigde kleding aan en materialen mee en op naar de tweehonderd meter hoger gelegen gletsjer voor de training. Daar aanbeland worden de valharnassen, helmen, cramp-ons en pikhouwelen tevoorschijn getoverd en maken we in enkele uren kennis met de wondere wereld van het ijsklimmen. Het leren lopen op cramp-ons bergop en -afwaarts, het leren omgaan met die pikhouweel en uiteindelijk het omhoog klauteren tegen een praktisch verticale ijsmuur. Geweldige bezigheid! Even later lopen we met de hele club, ons vieren en twee gidsen, met touw aan elkaar doorgelust verder de gletsjer op tot een hoogte van 5000 meter waarna we weer koers zetten richting Base Camp. Avondeten, nog even napraten en wat fotootjes bekijken en het is alweer tijd om te gaan slapen. Morgen weer een drukke dag.

Dag 2
Na een nacht van hevige onweer staan we op met als enige doel van de dag met al onze spullen van Base Camp naar High Camp te klimmen, gelegen op een hoogte van 5130 meter. Naast de onweer blijkt het ook flink gesneeuwd te hebben die nacht en na ons ontbijt rapen al onze bepakking bij elkaar om koers te zetten richting High Camp. Zo makkelijk als het ons op de eerste dag af ging zo zwaar leek het ons af te gaan op dag twee. De combinatie hoogte en vrij zware rugzak maakten de klim aanzienlijk zwaarder van verwacht. Halverwege onze trek komen we enkele andere klimmers tegen die vandaag de bergtop op de planning hadden staan. Echter vanwege de hevige onweer waren ze onverrichter zaken weer terug afgedaald naar High Camp en waren ze nu onderweg naar Base Camp. Hmm, hopen op helder weer dan maar. Een totaal van een uurtje of drie stevig aanpoten brachten ons bij High Camp waar we kennis maakten met een derde groep die net als ons de volgende dag de bergtop op de planning hadden staan. Exclusief gidsen totaal een mannetje of veertien dus die in ons kamp verbleven en nog eens twee andere groepen die in een naastgelegen High Camp verbleven. Na de lunch worden we geadviseerd om zo veel mogelijk te rusten aangezien de volgende dag een zware dag zou worden. Geen probleem, graag zelfs want we waren met z'n allen redelijk gebroken na deze klim. Rond een uurtje of vijf worden we gewekt voor het avond eten en krijgen we wat tekst en uitleg over de klim die op het programma stond waarna we wederom onze warme slaapzakken opzoeken. Tijd om te gaan slapen.

Dag 3
Dag drie begint na een belabberde "nacht"rust rond middernacht met een wake up call voor iedereen op zolder. Ontbijt staat klaar. Nog altijd lichtelijk misselijk, duizelig en een lichte hoofdpijn staan we op met z'n allen, ontbijten we en hijsen we onszelf in onze bergbeklim outfits. Gedurende de nacht onweerde het af en toe en met het opstaan begon het eveneens vrij hevig te sneeuwen. Verre van ideale omstandigheden om een berg te beklimmen dus. Onze groep zou als laatste van de vijf vertrekken en rond half twee trotseren we de kou en de hevige sneeuwval om onze eerste stappen te zetten in het donker van de nacht. Het begin is gemaakt en met touw aan elkaar doorgelust, per gids twee personen, lopen we ongeveer een meter achter elkaar gestaag bergopwaarts. We zijn nog niet weg of we zien de twee groepen van het andere High Camp terug naar binnen lopen zonder dat we weten waarom. Ze zijn te ver weg om even een praatje te maken en we vervolgen onze weg. Het onweer lijkt steeds dichterbij te komen en na iedere bliksemflits die het maagdelijk witte landschap onder ons oogverblindend fel blauw paars doet oplichten volgen enkele oorverdovende donderslagen. Non de jus, zo dichtbij het onweer was ik nog nooit geweest en ik vraag me serieus af of het wel verantwoord is om deze trip voort te zetten. Aan de gezichten van mijn mede beklimmers te zien was ik niet de enige die er zo over dacht. Maargoed, de gidsen zullen wel weten wat wel of niet verantwoord is. En na een half uurtje lopen zien we in de verte een zestal tegemoet komende hoofdlampjes de berg afdalen, de eerste groep van onze High Camp zo bleek al gauw. Het onweer werd als te gevaarlijk beschouwd door hun gidsen waardoor de trip werd afgeblazen en de afdaling richting High Camp reeds was ingezet. Inmiddels was het onweer wat rustiger geworden maar nog steeds was er voldoende statische elektriciteit in de lucht om letterlijk kleine blauwe vonkjes van de pikhouweel te zien afspatten wanneer deze door de gids van tijd tot tijd hoog in de lucht werd gehouden. Tevens stonden de lange haren van Jo wijd uit elkaar onder haar helm. Aparte ervaring... De afdalende gidsen en de onze overlegden wat met elkaar waarna JJ, onze hoofdgids besloot om de tocht voort te zetten. Mocht er alsnog een bliksemflits volgen dan zouden we eveneens terugkeren naar High Camp. En zo vervolgden we onze barre tocht bergopwaarts door de steeds dieper wordende sneeuw. De ene helft van groep een besloot ons te volgen terwijl de andere helft de afdaling voort zette. Tijdens de tocht kijk ik vooral naar beneden om te zien waar ik m'n voeten neerzet. Een blik zijwaarts doet me echter realiseren dat een klein foutje een val van de steile helling zou kunnen veroorzaken. Opletten dus. We lopen gestaag verder en weer een half uurtje later zien we in de verte wederom enkele tegemoetkomende hoofdlampjes naderen. De tweede groep van onze High Camp. Ondanks dat het onweer in de tussentijd niets meer van zich had laten horen waren de gidsen van deze groep van mening dat er te veel risico op een elektrische storm bestond waardoor zij eveneens hadden besloten om de afdaling in te zetten. De gidsen overlegden nog wat en uiteindelijk besloot JJ wederom de tocht voort te zetten. Het risico was volgens hem zeer klein omdat er geen vonkjes meer van zijn pikhouweel afspatte wanneer hij deze in de lucht hield. En dus zetten we onze koers vastberaden voort met als eindbestemming de top. Na deze korte pauze zijn we nog niet goed en wel onderweg of zien we wederom enkele hoofdlampjes naderen. De helft van groep een had ons inmiddels een tijdje geleden ingehaald echter hadden ze voor de tweede keer de afdaling ingezet. Tijdens het overbruggen van een hindernis, bestaande uit een zeer steil en smal pad van ongeveer een halve meter breed aan weerszijden voorzien van grote diepe ijskloven, was het fout gegaan. Een van de klimmers die deze hindernis probeerde te overbruggen verloor grip met haar pikhouweel waarna ze weg gleed en in een van de kloven viel. De zekering middels een ijsschroef had z'n werk echter prima gedaan en had ervoor gezorgd dat ze niet ver kon vallen. De schrik die de val echter met zich mee had gebracht deden de klimmer besluiten om de tocht alsnog af te blazen waardoor wij als enige groep overbleven. Een voor een trotseren wij even later succesvol deze uitdagende hindernis en vervolgen we onze weg.

Na diverse uren stevig bergopwaarts doorstappend maakte de aanhoudende sneeuw en duisternis eindelijk plaats voor een adembenemende zonsopkomst. Prachtig... Onze gidsen hadden dus de juiste beslissingen genomen en vanaf nu was het nog twee tot drie uur tot de top. Hoe hoger we kwamen des te moeilijker het met ieder stapje werd om te ademen. En na de korte en zeldzame pauzes die we nemen om niet te veel af te koelen is het iedere keer weer even worstelen om de ademhaling weer onder controle te krijgen. Bizar om die kortademigheid te ervaren simpelweg vanwege de hoogte en terwijl ik voetje voor voetje loop ben ik aan het ademen alsof ik aan het hardlopen ben. Een uurtje later begint de inspanning en de hoogte zichtbaar z'n tol te eisen voor Andy waarop JJ besluit dat hij niet verder kan naar de top en terugmoet naar High Camp met de andere gids. En dat liet Kris, Jo en mijzelf over voor het laatste stukje naar de top samen met JJ. We nemen afscheid van een teleurgestelde Andy en laten onze rugzakken achter om zo licht mogelijk onze weg bergopwaarts te vervolgen met die felbegeerde top in zicht. Tijdens dit laatste traject beginen de hoogte en inspanning echter parten te spelen voor ons allemaal en voor Kris in het bijzonder. Hem tijdelijk achterlaten is geen optie dus is het of met z'n allen door of met z'n allen terug waarmee we wederom voor een moeilijke keuze komen te staan. Het schuldgevoel van Kris om ons die mooie ervaring te ontnemen in combinatie met onze aanhoudende peptalk schoppen het echter heel ver terwijl we onze tocht voortzetten over de steeds steiler wordende bergtop. Tijdens onze laatste korte pauze zitten we er na uren en uren buffelen allemaal doorheen en staan we op het punt om die zwaar belastte handdoek in de ring te gooien. Echter voordat we deze beslissing kunnen nemen neemt JJ de beslissing voor ons en sleept hij ons er glimlachend doorheen met de woorden "Vamos chicos, you can do it!!". Een korte stilte volgt. We kijken elkaar aan, knikken naar elkaar en rapen onszelf op om de laatste meters van deze heftige tocht te overwinnen. En niet veel later voltooien we onze laatste moeilijke meters over de bergrug en arriveren we eindelijk op de top van de Huany Potosi op een hoogte van 6050 meter. Uitgeput maar uiterst voldaan ploffen we neer op dak van de wereld om weer even op adem te komen en genieten we van het meer dan schitterende uitzicht. Man wat een voldoening... Even genieten nog en dan is het alweer tijd om terug te keren richting High Camp. O ja fuck, dat gedeelte hoorde er ook nog bij... Na een luttele acht uur klimmen door de sneeuw zit je er niet op te wachten om diezelfde weg weer terug te gaan kan ik je melden. Weinig keuze echter dus raapten we onszelf wederom op om de afdaling in te zetten. En ondanks dat een afdaling doorgaans veel makkelijker is dan een klim hebben we het ongelooflijk zwaar met z'n allen. Diverse keren sta ik op het punt om ermee te kappen terwijl ik me realiseer dat dat geen optie is. De uitputting en de pijn die de klimschoenen met cramp-ons me inmiddels bezorgden beginnen serieuze parten te spelen en brengen me in een soort van waas. Dezelfde waas die ik herkende in de gezichten van de klimmers die we op de eerste dag op Base Camp ontmoet hadden. Ruim drie uur worstelen, vallen en opstaan later arriveren we echter veilig bij High Camp waar we even de tijd krijgen om te lunchen en op adem te komen. Kort daarop is het tijd om verder af te dalen naar Base Camp om daar met het pendelbusje terug te rijden naar La Paz waar ons een zeer rustig maar voldaan avondje te wachten stond.

Zowel op lichamelijk als geestelijk vlak is dit zonder twijfel de zwaarste en meest uitdagende trip geweest die ik ooit in mijn leven gedaan heb. Bijzonder om te ervaren wat de ijle lucht die de hoogte met zich meebrengt met je doet als mens en eveneens heel bijzonder om zo'n berg eens te kunnen trotseren. Wat een prachtige ervaring... Nog een klein stukje indrukwekkend Bolivia voor de boeg en daarna is het alweer tijd voor Argentinië.

Heel erg bedankt weer iedereen voor alle leuke en mooie reacties!! :-)

Tot snel!
Ciao Jazz