Yesterday is history, Today is a gift, Tomorrow is

Bariloche bleek een gezellig skidorpje te zijn met vele winkeltjes, chocolaterieën en restaurantjes gelegen aan een groot meer. In feite heb ik hier niet veel meer gedaan dan een beetje relaxen, wijn drinken en m'n verdere reis voor de komende tijd wat vormgeven. Aanvankelijk was ik van plan om eerst naar het Zuiden van Argentinië te reizen om vervolgens een rechtstreekse vlucht naar Buenos Aires te boeken. Echter in mijn dorm maak ik kennis met twee relaxte gasten uit Zwitserland waarmee ik in gesprek raak. Ze vertelden over hun plannen om medio december naar het dance festival Mysteryland te gaan in Santiago de Chili waarbij ik direct een link legde met het gelijknamige festival in Nederland. En uiteindelijk bleek het daar ook om te gaan. Vorig jaar zijn ze begonnen om dit festival eveneens in Santiago te houden en dit zou het tweede jaar worden. Hmmz... dat klonk als muziek in de oren en het toeval wilde dat ze nog een kaartje over hadden omdat een vriend van hen het niet ging redden. Voordat ik naar Buenos Aires zou gaan dus een kleine tussenstop in Santiago ingepland om die Chilenen even een partijtje danspasjes van Nederlandse bodem bij te brengen. Bam! Een dag later neem ik afscheid van het gezellige Bariloche en m'n nieuwe Zwitserse vrienden om met het vliegtuig verder af te zakken naar het Zuiden. Wanneer ik mijn volgende bestemming El Calafate namelijk per bus zou willen bereiken zou dit een slordige dertig uur in beslag nemen en daar had deze jongen geen zin in. En al helemaal niet omdat de plaatselijke luchtvaartmaatschappij Lade Airways me daar goekoper heen kon brengen dan de bus. Makkelijk zat dus. De vraag was alleen wat voor maatschappij is dat dan want wanneer ik vertelde tegen enkele Argentijnen dat ik met Lade ging vliegen begonnen ze spontaan te lachen en bovendien vlogen ze maar een keer per week. Hadden ze dan maar een vliegtuig? Goed, op het vliegveld aangekomen leek het allemaal wel mee te vallen en stapte ik met diverse andere geldbesparende backpackers in een heuse Fokker 28. Het eerste met straal motoren uitgevoerde model dat Fokker in 1962 uitbracht werd afgeladen met het maximale aantal personen van vijfenzestig en daar gingen we dan. De onderlinge op hoop van zegen blikken met een knipoog spraken boekdelen maar desondanks was het een prima vluchtje en landden we zo'n anderhalf uur later op plaats van bestemming. Veel beter dus dan dertig uur in een bus. Heel veel beter zelfs want later hoorde ik dat er wegens een staking geen bussen reden op de dag van mijn vertrek.

In El Calafate bracht ik allereerst een bezoekje aan de veelbelovende gletsjer Perito Moreno. En wat een prachtig immens gevaarte was dat inderdaad zeg. De mogelijkheid om de gletsjer te bewandelen liet ik even aan me voorbij gaan omdat ik nog niet zo lang geleden een soortgelijk tripje had gedaan op de Franz Josef gletsjer in New Zealand. Een boottochtje in combinatie met diverse viewpoints waren echter al ruim voldoende om een prachtige indruk te krijgen van dit bewonderenswaardige stukje natuur. De dag erop stond een bezoekje aan Torres del Paine op de planning en vanwege de lichte tijdsdruk besluit ik om er niet meer dan een dagtripje van te maken. Een vrij lang dagtripje wel te verstaan want sochtends werd ik opgehaald rond half zes waarna we een luttele vier uur rijden verder aanbelanden in dit zeer indrukwekkende Chileense natuurpark. Bij het betalen van de entree wordt mij overigens duidelijk dat de relatie tussen de Chilenen en de Argentijnen niet al te best is. Wanneer je bijvoorbeeld met euros betaalt bedraagt de entree dertig euro, betaal je met Argentijns geld dan kost het driehonderzestig pesos, hetgeen neerkomt op het dubbele bedrag... Euros had ik niet meer, pinautomaten om Chileense pesos te pinnen waren er niet dus was het de volle mep. In het park zelf bezoeken we diverse prachige plaatsen en wandelen we wat rond totdat het weer tijd is om terug te keren naar El Calafate. Tijdens deze terugreis betrap ik mezelf erop dat ik het wel redelijk gehad heb met de landschappen, meren en bergen. Hoe prachtig mooi het ook is geweest overal, het is wel genoeg geweest nu. Nog even naar Ushuaia en dan is het klaar met de scenery shit zo besluit ik. Dezelfde dag arriveer ik rond elf uur savonds weer in het hostel waar ik die ochtend had uitgecheckt. Die nacht zou ik namelijk om drie uur de bus pakken richting Ushuaia en om een overnachting te boeken voor een paar uurtjes leek me een beetje overbodig. Even doorbikkelen dus, waarschijnlijk zou ik nog wel wat kunnen slapen in de bus zo bedacht ik me. Euh, nee.... niet echt dus. Na een uurtje of vier rijden was er een overstap naar een andere bus, die een uurtje of twee en een half vertraagd was, waarna we door gingen richting de Chileense grens. Even stoppen voor een stempel Argentinië uit, even met de ferry oversteken, weer een minuutje of tien rijden, weer even stoppen voor een stempel Chili in. Vervolgens een uurtje of acht over een genadeloze onverharde hobbel de bobbel weg, weer even stoppen voor een stempel Chili uit, minuutje of tien rijden en weer even stoppen voor een stempel Argentinië in. En tot slot nog even een laatste bus overstap voor het laatste stukje naar Ushuaia. En dit alles zorgde ervoor dat het twintig uur durende busritje gevoelsmatig drie en een halve dag duurde. De tering, wat een barre tocht zeg... Maargoed, dan ben je wel in het meest Zuidelijke puntje van de wereld aanbeland voordat je Antarctica bereikt. Of toch niet...? Nee, zeer zeker niet als je het mij vraagt want als je dan eindelijk bij het zogeheten "Fin del Mundo" bent aanbeland zou je een oneindig en woest uitzicht over de Zuidelijke Oceaan verwachten, nietwaar? Niet dus, want als je vanuit Ushuaia naar het Zuiden kijkt dan zie je eerst de Beagle channel en vervolgens een grote bergpartij dat deel uitmaakt van het nog Zuidelijker gelegen Chili. De Argentijnen vinden het Chileense dorpje aan de overkant echter niet noemenswaardig en hebben derhalve de naam Fin del Mundo geclaimd voor Ushuaia. Ondanks dat blijft het erg indrukwekkend hier en in Ushuaia zelf kom ik enkele gezellige Nederlanders tegen waarmee ik komende dagen zou optrekken. Een boottochtje over de Beagle channel, een wandeling naar een nabijgelegen gletsjer en een museumbezoek verder bevinden we ons alweer in de kroeg om op de laatste avond even af te pilsen. Gezellig geweest...

Om in Santiago te komen boekte ik een vlucht via Buenos Aires omdat dat de goedkoopste manier bleek te zijn. Planning technisch niet de meest comfortabele manier echter want smiddags landde ik om vijf uur in Buenos Aires terwijl de eerstvolgende vlucht naar Santiago om half acht de volgende ochtend zou vertrekken. Wederom had ik weinig zin om voor een zeer kort nachtje een overnachting te boeken dus besloot ik om een nachtje door te bikkelen op het vliegveld. Ben ik in ieder geval op tijd voor m'n vlucht naar Santiago... Bij aankomst in Buenos werd de grijze lucht en de kou van het Zuiden probleemloos ingeruild voor een luttele 30grC schijnend zonnetje en een na een belabberde nacht op het vliegveld zette ik koers richting Santiago. Daar eenmaal aanbeland maak ik tijdens mijn zoektocht naar de Starbucks in het centrum van de stad aangenaam kennis met de vriendelijkheid en behulpzaamheid van de Chileen. Starbucks was namelijk de plek waar ik had afgesproken met de Zwitsers en bovendien maar enkele blokken verwijderd van de metro stop Santa Lucia. Welke richting op was me even onduidelijk dus bij het uitstappen van de metro vraag ik aan een voorbijganger of hij weet waar de Starbucks is waarop het antwoord "nee" luidt. Hij lijkt hier nog nooit van gehoord te hebben en dringt erop aan dat ik het in zijn mobiel intoets zodat hij het kan opzoeken op internet. Z'n verbinding blijkt echter vrij traag dus vraagt hij een andere willekeurige voorbijganger of hij toevallig weet waar de Starbucks is. Ook deze beste man weet het niet maar hij doet gelijk een poging om een vriend van hem te bellen die het waarschijnlijk wel weet. In gesprek... Optie "vraag het publiek" en optie "bel een vriend" reeds verspeeld dus dan maar op de gok. Ik bedank beiden vriendelijk voor hun genomen moeite en begin een richting op te lopen. En net als ik zo'n twee en een halve blok verder ben en me bedenk dat het waarschijnlijk toch de andere kant op is komt de bel optie Chileen van zojuist me voorbij gerend en spreekt hij me aan. Hij had z'n vriend alsnog te pakken gekregen en de Starbucks bleek inderdaad de andere kant op te zijn, waarna hij dus de moeite nam om me twee en een halve blok de verkeerde richting op achterna te rennen om me dat te vertellen. Een warm welkom hier in Chili dus. Enkele blokken verder in de juiste richting vind ik uiteindelijk de Starbucks en herenig ik mezelf na een lange tocht vanuit Ushuaia met de mannen. Mooi moment! Na een korte bijbuurt sessie en een bakkie lopen we richting het huis van Francisca, het couch-surf adres waar de Zwitsers verbleven en waar ze eveneens voor mij een slaapplekkie hadden geregeld. Het zou voor mij de eerste keer couch-surfen worden dus was ik benieuwd hoe dat zou bevallen. Dezelfde dag doen we nog wat inkopen om zo achterlijk mogelijk voor de dag te komen op het festival en gaan we op tijd naar bed. De volgende dag was het dan zover, op naar Mysteryland. Fran had na het horen van onze verhalen besloten om ook te gaan met wat vrienden en hen zouden we later ontmoeten omdat zij nog moesten werken die dag. Na een metro, trein en busritje belandden we met z'n drieën rond een uurtje of tien in de ochtend aan bij het festival terrein waar bij het grote logo en motto ons alle drie een brede glimlach bezorgen. Mysteryland; Yesterday is history, today is a gift, tomorrow is a mystery... We zetten onze tent op, hijsen onszelf in onze stijlvolle outfits en beginnen aan de naar binnen gesmokkelde rum. Gas erop en voordat we het weten staan we vooraan bij de diverse DJ podia een partijtje te dansen waar de gemiddelde Zuid Amerikaan u tegen zegt. De outfits trekken de aandacht en blijken zeer succesvol waardoor zo'n beetje iedereen ons binnen no-time glimlachend herkent. Priceless... Heerlijke sfeer hier op dit goed georganiseerde en prachtig gelegen festivalterrein. De goede sfeer zal mede te maken hebben met het feit dat er maar een of twee van dit soort festivals per jaar zijn hier. De mensen hebben er zin in dus. De volgende dag beginnen we smiddags op het camping terrein met een potje rum-bowlen met de plastic bowling set die we hadden meegenomen waarbij we zoveel mogelijk voorbijganger proberen te betrekken. Mis je de kegels, dan moet je een shot rum naar binnen werken hetgeen uitmondde in een hilarisch middagje en niet veel later trekken we er weer op uit met z'n drieën richting het DJ terrein. Na iedere nacht worden we de volgende ochtend iedere keer weer aangenaam verrast door het hilarische foto- en filmmateriaal dat we kennelijk hadden opgenomen. Zondag is het nog even chillen tijdens de afterparty waarna het alweer tijd was om te gaan. Mysterland Chili, wat een geniaal weekend en wat een prachtige onverwachte wijziging in de planning zeg...

Savonds nam Fran ons mee naar een bbq bij wat vrienden waarbij zowel haar vrienden als wij zelf aangenaam verrast werden. De club vrienden van haar waren namelijk ook naar het festival geweest en bleken zich kostelijk vermaakt te hebben tijdens de bowling sessie op de zaterdag. Gezellig even nagepraat en gelachen dus onder het genot van een dikke steak en een fatsoenlijk Chileens wijntje. Maandag bracht ik nog even een bezoekje aan het nabijgelegen pittoreske Val Paraiso waarna ik dinsdag afscheid nam van iedereen en weer op het vliegtuig stapte richting Buenos Aires. Eens kijken wat daar te beleven valt...

Inmiddels staat de Kerst alweer voor de deur en wat is het weer snel gegaan allemaal. Zo nu en dan word ik er door de versieringen weer even aan herinnerd, maar met een luttele vijfentwintig graden op de achtergrond ben je er op een of andere manier niet zo mee bezig. Hoe dan ook, iedereen alvast hele fijne Kerstdagen en een knallende jaarwisseling toegewenst!! Tot snel maar weer, het aftellen is begonnen...

Iedereen heel erg bedankt weer voor alle geweldige reacties!! :-)

Dikke groet!
Ciao Jazz