Op naar de Argentijnse steak!

Ondanks dat we het enorm naar ons zin hadden in de geweldige stad La Paz was het nadat we weer een beetje hersteld waren van het bergbeklim avontuur zoetjesaan tijd om door te reizen naar plaatsje Potosi. Echter niet voordat we op onze laatste dag in La Paz een onvervalste Boliviaanse worstel wedstrijd bijwoonden. Een busje bracht ons naar de top van de berg waar we ons ineens bevonden in een heuse arena waar enkele Boliviaanse mannen en vrouwen met een hoog Hulk Hogan gehalte over elkaar heen vlogen in de ring van La Paz. Een hoog onderbroekenlol gehalte moet ik zeggen. En hoewel het vooral ter vertier van de kids was betrapte ik mezelf diverse keren op ongecontroleerd hard gelach haha... Diezelfde dag klapten we er vijf euro tegenaan voor een tien uur durende bustrip naar Potosi. Ok geen luxe bus want die was reeds volgeboekt maar het voordeel van deze bus was dat je geen gordels nodig had. Wanneer de stoel voor je namelijk naar achteren ging tegen de avond zat je dusdanig klem dat het gebruik van een gordel volledig overbodig werd. Eenmaal in Potosi aanbeland de volgende ochtend bezoeken we direct de alom bekende zilvermijnen. Een must see, als je er dan toch bent. Sochtends worden we opgehaald door Freddy, een oud mijnwerker die z'n mijnwerkersbestaan heeft kunnen omzetten naar tourguide. Voordat we de mijnen daadwerkelijk ingaan hijsen we onszelf in een stoere mijnwerkers outfit en gaan we de markt op om daar enkele souveniertjes te kopen voor de mijnwerkers. En het zal je niet verbazen dat de souveniertjes waar ik het over heb niet de standaard prularia betreft. Nee meneer. De souveniertjes hier bestaan uit een zakje cocabladeren, frisdrank, sigaretten, een flesje alcohol 96%, TNT en dynamiet hetgeen allemaal vrij verkrijgbaar is op de markt. Bizar om te zien! Goed, nadat we onze inkopen gedaan hadden maken we onze weg richting de mijnen die nog altijd actief zijn. Bij het betreden van de mijnen zien we diverse zware ijzeren wagentjes met mineralen heen en weer worden geduwd door de werkers terwijl de gids ons vertelt over de lange zware uren en het harde bestaan van de mijnwerkers. Desondanks lijkt het een soort van traditie te zijn in dit dorpje om net als je vader en de rest van de familie een mijnwerkers bestaan na te streven. De minimale leeftijd om hier te mogen werken is achttien jaar echter tijdens de schoolvakanties vind je hier jochies vanaf een jaar of twaalf die tijdens hun schoolvakantie wat proberen bij te verdienen. Controles zijn er niet echt. Na een indrukwekkende rondleiding van enkele uren waarbij we getuigen zijn van diverse boringen en dynamiet ontploffingen brengt de gids ons uiteindelijk bij de duivel. We lopen een nauw gangetje door om uiteindelijk bij een soort van altaar te arriveren dat bestaat uit een zittende duivel omgeven door cocabladeren, lege alcohol flesjes en sigarettenpeuken. Iedere vrijdagmiddag komen alle mijnwerkers hier om de duivel te aanbidden en offers te brengen hopende dat de duivel over hen zal waken en veel zilver zal brengen. Aparte gewaarwording. De gids draait z'n drankflesje open, neemt een slok, giet wat drank rondom het altaar en gebied ons nietszeggend hetzelfde te doen. Ach een borreltje, waarom ook niet en ik neem een slok... Aha, dus daar zit m'n slokdarm en m'n maag. Goeiendag, 96% brand een partijtje weg kan ik je melden. Goed, nog even proosten en we zijn weer onderweg naar het licht van de uitgang. In Potosi zelf viel verder weinig te beleven echter waren we noodgedwongen om een dagje extra te blijven vanwege de "Censo Bolivia". Een soort van volksinventarisatie door de overheid die eens in de tien jaar voorkomt waarbij iedereen, zowel inwoners als touristen, binnen moesten blijven. Kom je toch buiten op straat dan riskeer je een boete van 250 USD. Het hele land dus op slot voor een dag.

Na een dagje internetten en relaxen in Potosi pakten we vervolgens de bus naar Tupiza om daar een vierdaagse tour te boeken die ons naar de alom bekende zoutvlaktes zou brengen. Eveneens een must see in Bolivia. De tour zou ons door het Parces Nacionales brengen hetgeen aanvankelijk nog maar de vraag was gezien de stakingen die op dat moment gaande waren. Op de dag van vertrek krijgen we echter goed nieuws te horen en vertrekken we met z'n achten, een vijfkoppige groep Kiwi's, Kris, Jo en ik, vol goede moed met de bepakte jeeps en zetten we koers richting de zoutvlaktes. Gedurende de komende dagen passeren we diverse prachtige lagoons, gevoelsmatig uitgestorven dorpjes waar dan toch nog mensen blijken te wonen en werklijk adembenemede uitzichten. En al doende worden de uitgestrekte leegtes afgewissled met prachtige bergpartijen en meren totdat we uiteindelijk savonds aanbelandden bij het Zouthotel. Een hotel dat van binnen volledig is opgebouwd uit zout, gelegen aan de voet van de zoutvlaktes. We eten wat en gaan vroeg naar bed om de volgende ochtend op tijd op te staan ten behoeve van de zonsopkomst. En na een gedegen nachtrust staan we met z'n allen op en vertrekken we richting de 12000 km2 zoutvlaktes. Een prachtig aanzicht... En nadat de zon z'n dagelijkse morgengloren voltooid heeft vervolgen we onze weg richting het Cactus eiland. Nou ja, niet echt een eiland meer natuurlijk, maar in de tijd dat deze zoutvlaktes met water gevuld waren was dat nog wel het geval. De enorme cactussen, die tot wel twaalf meter in lengte groeien, verraden met hun lengte tevens hun leeftijd gegeven het feit dat ze ongeveer een centimeter per jaar groeien. Oude jongens cac tussen brood... of zoiets... Even een rondje lopen, ontbijten en daarna rijden we door naar een meer centraal gelegen punt om wat fotootjes te nemen. Wederom creativiteit ten top tijdens deze hilarische photoshoot... Wat een lol... En na het hoogtepunt van deze trip rijden we door naar het nabijgelegen Uyuni waar ik afscheid neem van de hele groep en van Kris en Jo in het bijzonder. Zij vervolgden hun weg richting Brasil terwijl ik mijn weg vervolgde naar Argentinië waarmee de twee weken die we samen door Bolivia doorbrachten tot een einde kwamen en onze vriendschap op to be continued mode werd gezet. En na een uurtje of vijf rijden door het indrukwekkende Boliviaanse gebied arriveren we wederom in Tupiza. Ik doe eens gek en smijt er eens tien euro tegenaan voor een hotel incl een heerlijk ontbijt voordat ik afscheid neem van het prachtige, goedkope en vriendelijk gevolkte Bolivia. Mooie tijd gehad hier... Normaalgesproken rees er altijd een lichte irritatie bij het naderen van een busstation in Zuid Amerika vanwege de dames die klanten proberen te winnen door de plaatsnaam van bestemming luidkeels over straat te blèren. Toen ik de volgende ochtend echter lichtelijk verdwaald raakte tijdens mijn wandeltocht van het hotel naar het station kwam het wel handig uit doordat ik puur op het geschreeuw af kon gaan. Onderweg geef ik een shirtje en wat andere spullen weg die ik niet meer echt nodig heb. De glimlach op de zwerver zijn gezicht die ik in ruil daarvoor krijg brengen er ook een op de mijne en ik vervolg mijn weg. Bij de taxibusjes aangekomen betaal ik twee en een halve euri voor de anderhalf uur durende rit naar Villazon, een dorpje tegen de Argentijnse grens aan. Dan zit je wel knus tussen de locals. En net toen ik me bedacht dat we met acht mensen relatief ruim in de auto zaten stopte de chauffeur langs de weg om nog wat mensen op te pikken. We zijn nog niet goed en wel gestopt of er komen al gauw twee dikke Boliviaanse moedertjes aan gewaggeld. De een komt glimlachend dicht tegen mij aan komt zitten terwijl de andere zichzelf vakkundig opvouwt om zich vervolgens achter in de taxi tussen de bagage te frotten. Zo gaat dat hier in Bolivia... Lache... Op naar de Argentijnse steak!

Na een vlekkeloze grensovergang en een gedegen dagje in de bus arriveren we in Salta, een pittoresk stadje in het Noorden van Argentinië. Ik zeg we omdat een groepje Ieren en Nederlanders die ik leerde kennen tijdens de zoutvlaktes tour eveneens deze kant opgingen. In Salta is het vooral even relaxen weer voordat ik mijn reis zou vervolgen naar Mendoza waar ik iemand van de Kiwi Experience in New Zealand opnieuw zou ontmoeten voor een weekend. Bij aankomst in het goed gesfeerde Mendoza valt mij direct het vele groen op. Alle wegen zijn wederzijds rijkelijk voorzien van prachtige grote bomen en tevens zijn er diverse grote parken te vinden in dit gezellige wijn stadje. Nadat we er savond op uit trekken voor een heuse Argentijnse steak en een lekkere vino schrijven we ons de volgende ochtend in voor een wijnproeverij. Fietsje huren bij Mr. Hugo, plattegrondje mee en onder een stralend zonnetje op naar de diverse plaatselijke wijngaarden die zich hier bevinden. De ene wijn blijkt zowaar nog lekkerder dan de andere en het liefst zou ik enkele doosjes meenemen voor thuis. Niet echt praktisch helaas... Tijdens mijn laatste dag in Mendoza bracht ik nog even een bezoekje aan Steakhouse Don Mario waar ik smiddags een lel van een steak en een spectaculaire vino bestel. Das nog eens lunchen... En savonds pakte ik de bus naar Bariloche. Dit keer weer eens een fatsoenlijke Camabus waar de brede comfortabele lederen fauteuils me bij binnenkomst weer knipogend stonden op te wachten. Lekker tukken hier tijdens de nachtelijke rit dacht ik, ware het niet dat ik al gauw strategisch omsingeld werd door een drietal meestersnurkers die het vak tot in de puntjes beheersten. Kak... Ik zeg lang leve de iPod en even later arriveerde ik alweer in Bariloche, Patagonia.

Iedereen wederom enorm bedankt voor de mooie en leuke reacties, stel ik heel erg op prijs!! En verder hoop ik dat jullie allemaal gekregen hebben wat jullie verdiend hebben met Sinterklaas!

Binnenkort weer meer nieuws vanuit Patagonia waar ik onder andere El Calafate, Torres del Paine en Ushuaia zal bezoeken voordat ik mijn reis vervolg richting Buenos Aires. Ik zeg tot snel maar weer reisvrienden en op naar de Kerst...

Ciao Jazz