Au(ssie) Revoir

Rock&Roll, bier en broederschap... Intens was het afscheid van mijn biker vrienden maar het leven gaat door. Deze jongen was op weg naar een nieuwe zonsondergang. En die begon tijdens een zeiltrip door de Whitsunday eilanden voor de kust van Airlie Beach. Mijn zeiltocht zou op een maandag beginnen echter kreeg ik een paar uur vooraf een telefoontje dat deze trip gecanceld was ivm te weinig deelnemers. Lekker op tijd dacht ik. Geen zorgen echter want binnen een uur werd er een andere tocht voor mij geregeld voor de volgende dag en dat kwam achteraf wel mooi uit want maandag middag ontmoette ik daardoor weer enkele Engelse medereizigers waarmee ik al eerder samen had gereisd langs de kust. Mooi avondje op stap dus en dinsdag vertrok mijn boot richting Long Island, een bosrijk eilandje waarvan het resort voorzien was van een mooi palmboom strandje. In feite niet veel te doen hier hetgeen prima was, de rust kon ik goed gebruiken. Savonds geen gebrek aan entertainment want de met drumcomputer uitgeruste legendarisch slechte twee koppige band met ToTo en nummers als Under the Boardwalk als repertoire was uitermate vermakelijk. Morgen nog een dagje relaxen hier om vervolgens met een snelle catamaran via Daydream Island Whitehaven Beach te bezoeken. Niet veel wind helaas op deze stralende dag waardoor Captain Guns zich genoodzaakt voelde om de motoren in te schakelen. Blauwe hemel, kraakhelder blauw water, een stralende zon, muziekje op en een drankje erbij maakte de trip op deze dikke catamaran tot een groot feest. En op het moment dat ik dacht dat het niet veel beter kon worden krijg ik Whitehaven Beach in het vizier. Het anker gaat uit en met een klein speedbootje worden we gedropt op het witte zachte strand. Veel witter en zachter dan dit wordt het niet, zelfs het water voelt op een of andere manier zachter aan dan normaal. Na een paar uurtjes doorgebracht te hebben op het hemelse strand was het tijd voor een heuse BBQ aan boord vergezeld door een fris koel wijntje alvorens de terugtocht naar Airlie Beach werd ingezet waarbij we onderweg nog enkele walvissen konden begroeten. Van Airlie Beach pakte ik de bus naar Townsville om een nacht door te brengen op Magnetic Island voordat ik zou door reizen naar Cairns, het eindpunt van mijn trip langs de Eastcoast. Op zich een leuk eilandje, verder niets speciaals.

In Cairns aanbeland word ik weer herenigd met m'n Englese maten en zou ik een week de tijd hebben voordat ik Australië zou inruilen voor New Zealand. De eerste dag is het vooral chillen bij de Blue Lagoon en de volgende dag stond een bezoek aan Palm Cove op de planning, een mooi palmboom strand op een klein uurtje rijden afstand van Cairns. Genoeg versnaperingen en BBQ voedsel mee want Palm Cove was, net als vele strandplaatsen hier, voorzien van een Public BBQ die dagelijks wordt gereinigd door de overheid. Goed verhaal. Een duik in zee, hapje en drankje bij zonsondergang, een dansje op het strand en enkele sterke verhalen verder was het weer tijd om de laatste bus terug naar Cairns te pakken om op tijd te gaan slapen. De volgende dag zouden we nl opgepikt worden door Uncle Brians voor een dagtrip door de regenwouden en enkele pittoreske watervallen waaronder jawel, de welbekende waterval uit de clip van Peter Andre's one and only kneiterhit "Mysterious Girl". Een must see uiteraard. De toon van deze dag werd onovertroffen meteen gezet door chauffeur en gids Cousin Brad, een uitermate relaxte prettig gestoorde Aussie met een hoog Jack Sparrow gehalte halverwege een rasta coupe en een enorme getatoeëerde pauw op z'n rechter onderarm die ons vanaf het begin aansprak met Family. Aanvankelijk werd iedereen in de twintig persoons bus ietwat overvallen door een Is this guy for real gevoel, maar als de dag vorderde bleef hij strak in z'n rol en uitermate entertainend met zijn belachelijke, onzinnige en hilarische verhalen, een prachtige afleiding tijdens de bustripjes tussen de te bezoeken hotspots. Wat een contrast met de eerste bus chauffeur die ik ontmoette hier in Australië bedacht ik me toen we werden aangemoedigd een biertje te drinken en te dansen in het gangpad tijdens de terugrit. De hair flick tegen de achtergrond van de Peter Andre waterval, de rocksliding van weer een andere waterval, de mooie hotspots evenals het hoog entertainend gehalte van Cousin Brad maakte dit weer tot een hilarisch dagje! Achteraf gezien een must do gedaan vandaag en morgen stond er een must see op het programma namelijk een duik- en snorkeltrip in de Great Barrier Reef. Gisteren had ik m'n onlangs aangeschfte GoPro camera al even kunnen testen maar de voornaamste reden van deze aanschaf was toch wel de GBR. Na een vermakelijk boottochtje en een overdreven gedetaileerde uitleg over hoe je een duikbril en snorkel over je hoofd trekt gaat de boot voor anker en mag ik als een van de drie deelnemers van duikgroep een direct aan de slag. Een introductie duik wel te verstaan. Allereerst worden we in alle duikmaterialen gehesen en hangen we aan een ijzeren stang een meter onder water aan de achterkant van de boot. De eerste vijf minuten krijgen we om even te aklimatiseren en gewend te raken aan het ademen onder water. Aanvankelijk voel ik me niet geheel op m'n gemak door de mensen die links en rechts tegen me aan botsen en het niet gewend zijn aan het ademen onder water. De paniek slaat echter toe als er een of andere flapdrol over ons heen probeert te zwemmen en daarbij mijn duikbril van mijn gezicht af trapt. Pieter van den Hoogenband zou tros zijn op het wereldrecord een meter omhoog zwemmen dat ik kort daarop vestigde. Lucht... Goed, weer even een paar tellen op adem komen en opnieuw naar beneden, ik ga hier niet weg voordat ik gedoken heb. Arm in arm gaan we vervolgens langzaam aan naar beneden met z'n vieren maar al gauw wordt er gestopt want de Chineese in onze groep raakt in paniek en wil naar boven. Een druk op de rode knop van het opblaasbare vest door Diving Master Henry en we zijn nog maar met z'n drieën. Maar niet voor lang want de Aussie naast mij geeft binnen diezelfde eerste minuut aan dat hij de druk op z'n oren niet gebalanceerd krijgt. Een tweede druk op de rode knop en ik ben nog maar als enige over samen met Henry die me vervolgens het gevoel geeft alsof ik alleen aan het duiken ben omdat hij boven me blijft en me aangeeft waar ik heen moet. Fantastisch.... Het levende koraal, de prachtig gekleurde vissen die geen enkele vorm van angst lijken te vertonen en onverwachts dichtbij komen en het kraakheldere water maken dit tot een prachtige ervaring in deze adembenemende en levendige onderwater wereld. Na de duik gaan we na een prima verzorgde lunch naar een andere plek om nog even te snorkelen waarbij de vissen met voer naar de boot worden gelokt en wederom verrassend dichtbij komen en op een gegeven moment zelfs massaal tegen me aan zwemmen. Vrij onschuldig allemaal bedacht ik me totdat er ineens uit het niets een uit de kluiten gewassen barracuda verscheen en rakelings langs me af zwom eveneens gelokt door het voer afkomstig van de boot. Ik zie niemand in paniek raken dus het zal wel goed zijn bedacht ik me. Tijdens een aflevering van DWDD zag ik Umberto Tan ooit vol overgave een betoog houden over wat iedereen volgens hem in ieder geval een keer in z'n leven gedaan zou moeten hebben naar aanleiding van het naderen van het einde van de wereld volgens de Mayakalander; duiken in de Great Barrier Reef. Vervolgens zag ik Maxim Hartman Umberto genadeloos overtreffen met zijn hilarische waterval verhaal. Laten we zeggen one down, one to go...

Die avond spreek ik weer af met de mannen vergezeld door enkele andere Engelse vrienden en een paar Noorse meiden die ik eerder die dag ontmoette voor een BBQ bij de Lagoon. Heerlijk avondje weer die als zeer geslaagd kon worden bestempeld toen ik mezelf ineens voor de enthousiaste rest zag staan om ze hun eerste salsa dansles te geven. Priceless... De volgende dag stond een bezoek aan het pittoreske Port Douglas op de planning en na een paar dagen van een vol gepland programma met 'the lads' was het weer heerlijk om even een dagje vrij te plannen om alles van me af te schrijven, foto's te bekijken en 'social' te blijven. Tijdens het zien van de foto's en het lezen van m'n eigen verhalen verschijnt er weer een brede grijns op mijn gezicht als ik al die prachtige ontmoetingen, ervaringen en hilarische momenten weer opnieuw beleef en realiseer ik me dat deze onbetaalbare herinneringen me altijd zullen bij blijven...

Inmiddels ben ik met nog drie en een halve maand in het verschiet halverwege mijn trip rond de wereld voordat ik weer terug keer naar de realiteit. Het voelt wat vreemd aan want enerzijds lijkt de tijd voorbij te vliegen terwijl ik anderzijds ik het gevoel heb alsof ik al een jaar onderweg ben. Mooie contradictie.

Jullie reacties brachten wederom brede grijnzen op mijn gezicht, thanx for that lieve Leute! :-)

We spreken elkaar weer in New Zealand!
Ciao J