Born to be Wild

In Byron Bay heb ik me prima weten te vermaken, ik was immers van plan om maar twee nachten te blijven hetgeen er uiteindelijk zes zijn geworden. Niet echt een prachtig dorp of zo maar een mooi strand en een geweldige sfeer en mentaliteit. Veel gelachen daar. Na Byron Bay was het tijd om naar het plaatsje Surfers Paradise te gaan hetgeen eveneens een mooi strand beloofde. Ondanks dat de naam deed vermoeden dat je hier geweldig kon surfen bleek de realiteit toch anders nadat ik enkele surfers in het hostel sprak. Je weet wel, surfer dudes onder elkaar... Dan maar gewoon een beetje rond hangen op het strand en savonds een drankje in het centrum dat met de hoge flats aan het strand voor een mooi sfeertje zorgden. De tweede avond werden we verleid door de tekst "Free BBQ and Big Night Out incl 4 Free Drinks" op het krijtbord van het hostel. Free, dat klinkt goed voor de verandering, bijna te goed om waar te zijn. En dat was het ook want om hiervoor in aanmerking te komen moest vooraf wel eventjes dertig dollar betaald worden waarmee de term "Free" z'n glans ietwat verloor. Leuk geweest in Surfers dus op naar het volgende kustplaatsje dat luisterde naar de naam Noosa. Wederom een mooi plaatsje aan het strand waar buiten dat en het nachtleven eigenlijk weinig actie te beleven viel. Nou ja, behalve die kerel die in dezelfde dorm als ik sliep dan. Om een beetje geld te sparen overnacht ik zoveel mogelijk in hostels hetgeen tevens een makkelijke en leuke manier is om andere mensen te leren kennen en af en toe zou je liever je eigen kamer hebben. Na een vakkundig avondje stappen kwam deze beste kerel diep in de nacht terug in de dorm waarbij hij niet zijn eigen bed opzocht maar dat van een andere reiziger die inmiddels al lag te slapen. Echter niet voordat hij de inhoud van zijn overvolle blaas over zijn eigen spullen, bed en de vloer op gelijkmatige wijze verspreid had. Pak dan in hemelsnaam een plastic zak ofzo ;-) Geen gezellig ochtendje zeg maar... Tot nu toe was het meestal jammer om afscheid te nemen van de mensen die je long the way ontmoet en soms is het ook juist wel prettig. De volgende dag stond de Australia Zoo op de planning, de meest bekende van het land wellicht doordat deze vroeger gerund werd door voormalig Crocodile Hunter Steve Irwine, je kent 'm wel. Prachtige en groots opgezette dierentuin met indrukwekkende dieren en -shows. Immens grote reuzen schildpadden die het met 168 jaar overigens lang uit houden, neushoorns waarvan ik me niet realiseerde dat ze zo bizar groot waren, koala's die erbij hangen alsof ze net terug komen uit een Amsterdamse coffeeshop, allemaal indrukwekkend. Het toppunt was echter lepeltje lepeltje liggen met een kangaroo en de tijgershow waarbij ware aard van deze imposante beesten zichtbaar werden. Als ik bij mensen over de vloer kom die een kat hebben dan ligt er vaak wel ergens een stokje met touwtje eraan waar dan weer een speeltje aan vast zit. Leuk om met de kat te spelen. Aangezien de kat en de tijger beide van de katachtigen afstammen zou ditzelfde speeltje in een grotere uitvoering moeten werken voor de tijger zullen de tijgertemmers gedachten hebben. En inderdaad, een ferme bezemsteel, een stuk touw en een autoband in combinatie met een speelse en ogenschijnlijk angstloze tijgertemmer veranderden de tijgers in speelse uit de kluiten gewassen katten. Tijdens zo'n show komen de indrukwekkende capaciteiten als lenigheid, snelheid en kracht van zo'n beest even duidelijk naar boven. Prachtig! En voor degenen die van plan zijn om deze dierentuin te bezoeken, even wachten nog. Momenteel zijn ze bezig met het opzetten van een parcours waarbij ze eveneens de cheetah in actie kunnen laten zien; met een topsnelheid van zo'n 120 km/h het snelste landdier ter wereld. Mooi dagje...

Vanuit Noosa vertrok ik naar Rainbow Beach, een minuscuul uitgestorven dorpje waar behalve een prima lunchroom en mooi uitzicht over het strand werkelijk niets beleven viel. Waarom ging ik er dan in hemelsnaam naar toe zul je je afvragen? Dit wist ik vooraf ook niet... Gelijk maar weer door dus naar het volgende plaatsje Hervey Bay vanwaar ik voor twee dagen zou vertrekken naar Fraser Island, een mooi zand eiland met regenwoud en prachtige uitzichtpunten. Met een grote 4 x 4 bus twee dagen over het eiland lopen gassen waarbij we diverse stops maakten bij een meer, strand, regenwoud, etc. In Australië is het verplicht om gordels te dragen in een bus als ze erin zitten en dat is meestal het geval. Normaal gesproken lijkt dat enigszins overdreven maar in deze bus waren we er blij mee want een ritje over de ruwe zandpaden deden niet onder voor een heuse rollercoaster. Grappig dat het strand aan de kustlijn aan het Oosten van het eiland een officiële Highway is in Australië. De enige mensen die je hier overigens aantreft zijn de zee vissers die maximaal tot hun knieën in zee staan. Ga je namelijk verder dan dat de zee in dan is de overlevingskans uitermate klein vanwege de vele verschillende soorten haaien die hier de zee domineren. Jammer want de zee ziet er zeer uitnodigend uit. Onderweg op deze Highway maakten we nog even een stop bij het spotten van een Dingo, een wilde hond die er eigenlijk uitziet als een normale hond met grote oren. Hij was rustig op z'n gemakje een gat aan het graven op de "snelweg" waarbij hij zich niets aantrok van het langzaam en rakelings passeerde verkeer dat graag van de gelegenheid gebruik maakte om een fotootje te nemen. Sommige vissers begraven hun gevangen vis in het zand die ze dan later weer ophalen en deze geraffineerde Dingo had dat geroken, mooi ontbijtje...

Na twee dagen Fraser weer terug aanbeland in Hervey Bay waar me de volgende dag een briljante ervaring stond te wachten. Ik had besloten om uit een vliegtuig te gaan springen! Waarom ook niet. Aanvankelijk was ik van plan om dit ergens in New Zealand te doen echter schrokken de prijzen me een beetje af, 250 dollar voor de sprong en als je de DVD wilt nog eens 250 dollar. Wat een afzetterij hoor ik je denken, en dat klopt. Pure afzetterij want die DVD wil je waarschijnlijk toch wel hebben is de gedachtengang dus omhoog met die prijs. De hostel eigenaar in Herbey Bay vertelde me over een skydive club die het voor 345 in totaal kon doen. Goedkoper had ik ze nog niet gehoord dus knallen met die bak! In het bustripje naar de Skydive club maak ik kennis met twee meiden uit het hostel die ook zouden springen en eenmaal bij de club aangekomen maak ik kennis met Dave mijn Tandem-Master. Relaxte gast met humor en een kleine 8000 sprongen op z'n naam, klinkt vertrouwd. Het kleine vliegtuigje was net groot genoeg voor vier passagiers, twee tandem sprongen dus, Jenny een 55 jarige vrouw die dit als verjaardagscadeautje had gekregen en daar niet heel overtuigend blij mee was en ik. Het kraken van het toestel bij het opstijgen brengen mij aan het twijfelen over wat ik enger vind, de sprong of de reis er naartoe. Maargoed, blijven lachen de camera draait. Onderweg geniet ik van het prachtige uitzicht over Fraser Island en de kustlijn van Hervey Bay vanuit deze immense hoogte en als ik vraag of we er al bijna zijn krijg ik te horen dat we met 7000 feet net halverwege zijn. Terwijl ik geniet van het uitzicht en de zenuwen zich langzaam maar gestaag beginnen aan te melden zie ik dat Jenny zich steeds minder vermaakt. Zij mag als eerste. En even later is het zover. De plotsklapse intense herrie van het motor geluid en de hevige wind bij het openen van de deur op deze hoogte doen mijn zenuwen rigoureus ontwaken hetgeen zich snel ontwikkelt in een serieus "What the Fuck" gevoel. Chill out Jasper, deze mensen weten wat ze doen. Zoals eerder op de grond uitgelegd gaan de benen van Jenny buiten boord waarbij iedere vorm van haar glimlach volledig verdwenen is, armen in positie en kort daarop springt Tandem-Master Steve naar beneden. Waaaat?!? Ik zag zojuist twee mensen uit een vliegtuig springen... "Alright Jasper we're next, let's go wooohooo!" hoor ik Dave in mijn linkeroor schreeuwen terwijl we onze positie innemen. Benen buiten boord, armen kruislings zittend onder de vleugel met een adembenemend uitzicht en fuck zeg, we springen..!! Nou ja, Dave springt en ik zit toevallig aan hem vast. Eerst enkele salto's en vervolgens in de alom bekende free fall houding die ons binnen no time op een snelheid van 220 km/h brengt. Hell yeah, dit is gaaaaff!! Ik schreeuw de longen uit m'n lijf gedurende een luttele vijftig fantastische seconden alvorens Dave aan het koord trek dat de parachute doet openen. Vol in de ankers en daarna is het weer even op adem komen en genieten van de stilte en het adembenemende uitzicht onder ons voordat we landen op het strand van Hervey Bay. Wat een magnifieke ervaring... Eenmaal op het strand blijkt Jenny nog steeds te leven alleen een beetje misselijk. Ze bleek te lijden aan bewegingsziekte en ze had zich niet bedacht dat een pilletje vooraf wel eens een goed idee zou kunnen zijn. Goed verhaal Jenny. Vervelende bijkomstigheid was dat de camera van Steve tijdelijk was vastgelopen waardoor er maar een halve film op stond. Balen, maar ter compensatie bood de club haar kosteloos een nieuwe sprong aan. Succes Jenny...

Na de skydive nog even een biertje gedronken met de meiden van het hostel om de zenuwen en adrenaline tegemoet te komen en daarna was het alweer tijd om op de bus te stappen richting een lachende ondergaande zon. Agnes Water was de volgende bestemming. Wederom een klein plaatsje waar weinig te beleven viel maar ik was er met een specifiek doel, de Scooteroo... De Scooteroo heeft mijn leven veranderd, een nieuwe richting gegeven, a new way of life... Nooit had ik vooraf kunnen inschatten wat de impact zou zijn van deze life changing ervaring. En dat in een tijdsbestek van enkele uren. Bij aankomst bij de Scooteroo club ontstaat er direct een band tussen de onderlinge soon to be bikers en om dat de bezegelen laten we eerst allemaal enkele tatoeages zetten (sorry ma...). Vervolgens hijsen we onszelf in het leer, zetten we onze helmen op en stappen we op onze bad ass looking choppers en rijden we de zonsondergang tegemoet. Al rijdend word ik overvallen door een gevoel van vrijheid, de wind door m'n haar... euh, gezicht, het hangen in de bochten en de broederschap. Leven zou nooit meer hetzelfde zijn. Ik zeg Live to Ride, Ride to Live...

Nog een kleine twee weken te gaan hier Down Under voordat ik oversteek naar New Zealand. De meeste plaatsjes hier aan de kust zijn met name geënt op strand en uitgaan hetgeen leuk is voor even, maar niet te lang. Desondanks heb ik me weer kostelijk weten te vermaken hierzo.

Dikke thx weer lieve mensen voor alle leuke reacties :-) en tot het volgende verslag!
Ciao J