Good Morning Vietnam!

Om kwart over vijf sochtends uitgecheckt bij het Hong Kong hostel om vervolgens samen met een medereiziger op het nippertje de bus van half zes te halen met als bestemming HK Airport. De avond ervoor gezellig nog even zitten borrelen in de hostel lobby. Wanneer ik even later alleen bij de Gate zit te wachten om te boarden realiseer ik me dat ik het jammer vond om afscheid te nemen van de leuke mensen die ik heb leren kennen in HK. En het bijzondere is dat ik tegelijkertijd ook heel erg benieuwd ben naar wie en wat vandaag mijn pad weer zal gaan kruisen. Wellicht is het juist ook wel deze melancholie die de reis zo indrukwekkend mooi maakt bedenk ik me. De twee uur durende vlucht van Hong Kong naar Hanoi duurt gevoelsmatig maar een half uurtje omdat ik voordat ik ging zitten al aan de praat raakte met een ouder Australisch stel dat naast me zat. Het zijn al de zoveelste Australiërs die ik ontmoet tijdens mijn reis en wat zijn het toch vrolijke en vriendelijke mensen valt mij op. Ze geven me een aantal goeie tips voor Sydney en we houden pas op met praten nadat we vliegtuig weer verlaten. Eenmaal door de douane probeer ik mijn weg te vinden naar het backpackers hostel in het oude centrum van de stad dat ik twee dagen daarvoor geboekt had. Diverse keren was ik reeds gewaarschuwd voor zakkenrollers in Vietnam en omdat ik niet nogmaals opgelicht wilde worden door een taxichauffeur besluit ik eerst wat info in te winnen bij de Tourist Info die mij adviseren om de minibus naar het centrum te pakken om vervolgens het laatste stukje met de taxi te overbruggen. Prima plan dacht ik want daarmee zou ik zo'n twaalf euro uitsparen ten opzichte van een taxi van deur tot deur hetgeen goed is voor drie overnachtingen in een hostel. Bij het verlaten van het vliegveld zie ik in de verte het minibusje al staan die pas zou vertrekken als ie helemaal maal vol is, en dat nemen ze hier dan ook vrij letterlijk. Een busje waar er in Nederland maximaal een mannetje of tien in gaan, worden er hier gewoon zonder blikken of blozen achttien ingepropt incl bagage. Dat beloofde een lekker knus ritje te worden... Eenmaal gearriveerd op de eindbestemming van de busrit laat ik de afdruk van mijn rechterwang en twee handpalmen achter aan de binnenkant van het zijraampje en word ik bij het uitstappen door diverse scooter berijders een ritje aangeboden naar mijn volgende bestemming. Scooter...?? Weet nie, is dat wel handig met die rugzak? Ach waarom ook niet bedenk ik me, de prijs is stukke lager dan een taxi en de funfactor veel hoger, gas erop! En als ik de bestuurder vriendelijk bedank voor het hotel van z'n broer dat hij me als alternatief probeert aan te smeren terwijl we door de stad heen gassen, word ik verbluft door het ongelooflijk chaotische verkeer waarbij niemand een uitgesproken voorkeur lijkt te hebben om links of rechts op de weg te rijden. Welkom in scooterland! Alsof ze ergens gratis af te halen zijn zo veel rijden er rond hier. De beste manier om hier de straat over te steken is overigens simpelweg oversteken, niet kijken naar de scooters, vooral in hetzelfde tempo blijven lopen en de scooters rijden vloeiend en probleemloos om je heen. De georganiseerde chaos went snel. Wanneer ik ben aanbeland in het met backpackers afgeladen hostel waar een relaxt sfeertje hangt raak ik meteen aan de praat met een Nederlandse, een Engelse en een Amerikaanse. Leuk gezelschap waarmee we diezelfde avond ergens op straat zittend op wat poppenmeubilair zouden gaan eten, zoals dat een heuse Vietnamees betaamt. De volgende dag plan ik als rustdag waarbij ik tevens een tripje naar Halong Bay regel. "Hanoi is een boeiende stad met historische gebouwen uit de tijd van de Franse kolonialisatie met een mooi oud centrum waar nog oude ambachten worden uitgeoefend. In de stad hangt een rustige sfeer door de meren, parken en boeddhistische tempels. Een bijzondere stad!" Zo vertelt een brochure... Ikzelf heb er voornamelijk een wasje gedraaid, een beetje rondgelopen en bier gedronken. Ok mooi..

De volgende dag stond een tweedaags bezoek aan Halong Bay op de planning waarbij ik evenals mijn medereizigers van de groep enigszins onaangenaam verrast werd door onze gids die uitermate bedreven was in het in no time bereiken van ieders irritatiegrens. Best knap eigenlijk. Dit bereikte hij met name door ons op een vrij stressvolle manier als kleuters te behandelen. Uiteindelijk konden we er met z'n allen om lachen en was zijn vervelende aanwezigheid een druppel op een gloeiende plaat in vergelijking tot het werkelijk schitterende aanzicht van de uit het water rijzende rotspartijen in Halong Bay. Zeer indrukwekkend.. Rustgevend boottripje en een paar honderd foto's rijker. De dag erop zou ik met de nachtbus vertrekken naar Sapa, de rijstvelden, overdag deed ik zo min mogelijk want daar was het nog altijd veel te warm en vochtig voor en savonds gezellig maar weer een biertje gedaan hetgeen uitmondde in een heuse kroegentocht. Met name het scooter ritje van de disco terug naar het hostel vroeg in de ochtend dat ik samen met een kamergenoot uit Dublin onderging was hilarisch! Met z'n drieën op een scooter gaat makkelijk... Om in Sapa te komen boekte ik een trip met de nachtbus, een vrij normale manier van reizen hier en tevens bespaar je op deze manier een overnachting in een hostel. Toen ik de brochure bekeek tijdens het boeken gaven de met een breedhoek lens genomen foto's van een lege bus mij een gevoel van ruimte, hygiëne en comfort... Nduuss.... Het gevoel van ruimte verdween als sneeuw voor de zon wanneer de bus naast de vier toeristen werd afgeladen met Vietnamezen die dan net iets dichterbij liggen dan de brochure deed vermoeden. De vele kakkerlakken en overig ongedierte dat vrolijk rond marcheerde stonden niet geheel in lijn met de verwachtte hygiëne en het dramatische wegdek in Vietnam evenals de snukkerige rijstijl van de chauffeur brachten radicaal een einde aan de illusie "comfort". Dat dramatische wegdek vertaalt zich overigens ook in het het feit dat zo'n busrit een uurtje of tien duurt terwijl de afstand maar een kleine 350km bedraagt. Maargoed, uiteindelijk zonder kleerscheuren aanbeland in Sapa waarbij we in de ochtend een dorpje bezochten en smiddags met wat medereizigers een scootertje huurden om een waterval te gaan bezichtigen hoog in de bergen. Beetje rond knarren op zo'n ding, altijd leuk. Tenzij het ineens afkoelt en begint te regenen met je slippers en je zwembroek... De regen bleek echter alleen hoog in de bergen actief want weer eenmaal aanbeland in Sapa was het droog waarbij we op straat even een kopje thee gingen drinken om op te warmen. Bij het proeven van de thee kreeg ik de indruk dat ze deze hadden bereid door vijf zakjes groene thee een week of drie in een pot slootwater te laten hangen. Niet te zuipen die bocht. Bovendien deden de brede grijnzen van de straatverkopers tijdens het afrekenen vermoeden dat we de thee voor vijftig cent per stuk "duur" betaald hadden. De rest van de middag nog even verder rond getuft op de scootert en savonds op straat weer aan het plaatselijk gebrouwen Bia Hoi bier geslagen, dat alleen op straat geschonken wordt. De volgende dag maakten we met een plaatselijke gids een prachtige wandeltocht door de rijstvelden op weg naar diverse kleine dorpjes waar de traditionele stammen nog steeds voortleven. De gids vertelde over de gewoonte om vroeg te trouwen (vanaf 15 jaar ongeveer) en kinderen te krijgen waarbij de man de vrouw moet kiezen en zij ook moet instemmen. Aan de andere kant waren scheidingen ook aan de orde van de dag en kregen we langs de zijlijn aardig wat dorproddels mee die de gidsen maar al te graag met elkaar deelden. Weinig cultuurverschillen op dat vlak.. Mooie trip geweest weer met prachtige landschappen, tijd om met de nachtbus weer terug naar Hanoi te gaan waar we de volgende ochtend vroeg zouden arriveren. Diezelfde dag wilde ik nog een treinkaartje regelen naar Hoi An, mijn volgende bestemming, de bus had ik wel even gezien voor nu ook al was de trein drie maal duurder dan de bus. Helaas zat deze echter al volgeboekt en aangezien ik geen tijd wilde verliezen besloot ik alsnog de bus te pakken, ditmaal een rit van achttien uur...

Ondanks dat ik een beetje opkeek tegen deze rit viel het redelijk mee, het was een ander type bus en tevens was het wegdek minder slecht en voor ik het wist stond ik in het begin van de middag al voor het hotel. Hostels hebben ze niet hier, alleen de keuze tussen een homestay (overnachting bij mensen thuis) of een hotel. Dat laatste vond ik wel even relaxt. Tijdens een kort verkenningsrondje door het pittoreske dorpje viel mij op dat het een ongelooflijk toeristisch plaatsje is hier, veel Nederlanders ook. Tevens was dat ook merkbaar aan de wat hogere prijzen dan dat ik tot nu gewend was in Vietnam. Het oude centrum bestaande uit vele kleine straatjes barst van de kledingwinkeltjes en restaurantjes waarbij het eetgedeelte regelmatig in open verbinding staat met de woonkamer van de restauranthouders. Erg gezellig allemaal, echter aangezien ik twee nachten achter elkaar had doorgebracht in een nachtbus was het tijd om naar mijn ietwat protesterende lichaam te luisteren en vroeg te gaan slapen. De volgende dag zou ik een scootertje huren om de overblijfselen van de tempel "My Son" te gaan bezichtigen zo'n vijftig km verderop. Uit kostenoverweging besloot ik voor de schakelscooter te gaan in plaats van de automaat, die was met vier euro per dag namelijk de helft goedkoper en bovendien geen enkel probleem voor deze ervaren motorrijder. Vervelende bijkomstigheid was echter dat de voetbediende schakelpook naar beneden gedrukt diende te worden om op te schakelen, terwijl ikzelf juist altijd gewend was om dat pookje omhoog te drukken om op te schakelen. En dat kan wel eens tot gênante situatie leiden... Vooral wanneer je enigszins stoer door een straat vol met gevulde terrasjes wilt rijden en dat schakelpookje naar boven drukt in de veronderstelling dat je opschakelt, terwijl je in werkelijkheid juist terugschakelt. Met name de onverwachte remmende werking die dit teweeg brengt in combinatie met het eenieder aandacht trekkende geluid van een te hoog toerental waarbij je in een reflex alles in de strijd gooit om een klapzoen tussen stuur en kinnebak te voorkomen zijn hierbij ongewenst. Weer zo'n domme toerist die niet op een scooter kan rijden... Maargoed, op weg naar de tempel. Het vinden van deze tempel zou geen probleem moeten zijn, ik had immers een hand getekend schetsje als plattegrond van Hoi An waarbij links onderaan het blaadje een straat stond voorzien van de tekst "My Son 50km" gevolgd door een pijl naar links. Hoe moeilijk kan het zijn bedacht ik me, nog ff tanken en wegwezen. Heerlijk om een beetje rond te gassen op zo'n scootertje door de mooie omgeving waarbij ik geregeld even stopte om te vragen of ik nog wel de goede kant op ging. Dat was uiteraard niet altijd het geval maar op een gegeven moment begonnen de mensen me steevast in tegenovergestelde richting te sturen. En pas nadat ik een paar keer heen en weer was gereden door dezelfde straat viel mijn oog ineens op een bord met de tekst "My Son" dat vlak bij een zijstraatje van diezelfde weg stond. Hallo Ahaaa-erlebnis.... Afgezien van de 28km extra "sight seeing" verliep de rest van de route vrij voorspoedig. De tempel zelf was overigens niet zo spannend eerlijk gezegd, maar hoe mooi is het eigenlijk om op weg naar je doel gewoon een beetje te verdwalen om vervolgens het juiste pad weer te vinden... Toen ik later die middag bij het hotel een boottripje naar Cham Island stond te boeken wilde het toeval dat ik het Nederlandse stel dat ik die middag bij de tempel had ontmoet juist wilde inchecken. Savonds besloten we samen wat te gaan eten in het centrum waarbij we kennis maakten met de onbegrensde Vietnamese creativiteit om geld af te troggelen van toeristen. Toen we onze scooters wilde parkeren op de stoep kwam er direct iemand aanlopen die vertelde dat we daarvoor moesten betalen. Vreemd, dachten we en we besloten om elders te parkeren waar niemand daarom vroeg. Toen we vervolgens het oude centrum wilden betreden dat middels een bruggetje bereikbaar was, stonden daar drie mensen die naar ons kaartje vroegen. Kaartje?? Ja, dat was nodig om het oude centrum te betreden en een kaartje kostte zo'n vier euro pp waarop we enigszins verbaasd stonden te twijfelen. Op het moment dat we besloten om het via een andere kant te proberen kwam een van hen naar ons toe met de vraag waar we vandaan kwamen en of we van plan waren om iets te gaan eten waarop we na het beantwoorden hiervan alsnog probleemloos de brug mochten passeren. Het is niet zozeer te doen om die paar euro iedere keer maar meer om het feit dat je niet afgezet of opgelicht wilt worden. Voor hen is het waarschijnlijk een lucratievere business om geld te "verdienen" dan flesjes water en koekjes langs de straat te verkopen denk ik. Nog een paar daagjes relaxen in ieder geval in hier in Hoi An voordat ik naar Nha Trang vertrek, wederom maar weer eens met de bus proberen.

Tot nu toe vind ik Vietnam werkelijk een prachtig land, vele bezienswaardigheden en niet duur. De mensen hier zijn nogal verschillend, in de toeristische plaatsen vind ik ze niet erg (klant)vriendelijk of gastvrij en moet je goed oppassen dat je niet afgezet of bestolen wordt. Kom je echter in de dorpjes buiten de toeristische gebieden dan maak je kennis met de oprechte gastvrijheid en vriendelijkheid van de Vietnamees. Bijzonder om te zien hoe de mensen ook hier hun best doen om niet bruin te worden, onder andere om te voorkomen dat men denkt dat ze op het land staan te werken hetgeen een lage status heeft hier. Verder is het opmerkelijk om te zien wat ze hier allemaal op hun scootertjes proberen te versjouwen, van gasflessen tot torenhoge kooitjes met dieren en van grote glazen ruiten tot zes meter lange stalen buizen. Echt ongelooflijk. Op mijn verdere route door Azië staan het Zuiden van Vietnam, Cambodja en Bangkok nog op de planning. Tot zover maar weer en wederom enorm bedankt voor alle mooie reacties!!

Tot snel!

Ciao Jasp