Wat een Mongolen...

Om de trein van Irkutsk naar Ulaanbaatar te halen zouden we snachts om kwart voor vier opgehaald worden bij de gezinnen waar we bleven overnachten (vrij gebruikelijk hier). Dan kun je net zo goed tot een uurtje of drie in de stad blijven hangen bedacht ik me, slapen doen we wel in de trein. Gezellige avond geweest met twee Denen die ik eerder al had ontmoet in de trein en snachts eenmaal op het station aanbeland bleek dat het Nederlandse stel ivm ziekte besloten had om een dagje langer in Irkutsk te blijven. Voor mij uiteindelijk ook prima want daardoor had ik de coupe voor mij alleen om uit te slapen. Later die avond de vijf uur durende paspoort controle Rusland - Mongolie glansrijk overleefd en ondertussen had ik met de naastgelegen, en altijd gezellige ;-), Amsterdamse coupe de borrel reeds ingezet. Het zou weer een kort nachtje worden want de borrel hield dapper stand tot de late uurtjes en om half zeven sochtends zouden we arriveren in Ulaanbaatar. Het schitterende landschap was een feest voor mijn ogen in de vroege ochtend toen ik het rolgordijn in de coupe opende kort voordat we de hoofdstad binnenreden. Ok, in Nederland hebben we er ook wel een paar rond lopen, maar nog nooit had ik zoveel Mongolen bij elkaar gezien... Grappig om te weten trouwens dat er in de hoofdstad 1,3 miljoen Mongolen wonen terwijl er in heel Mongolië er nog geen 3 miljoen wonen. En dat in een land dat zo'n 38 groter is dan Nederland. Maar dat terzijde. Het slaapgebrek van het korte nachtje in de trein dacht ik enigszins te kunnen compenseren tijdens de busrit van Ulaanbaatar naar het Ger kamp waar ik twee dagen zou verblijven. Even wegdoezelen was er echter niet bij want het busje slingerde tijdens de rit dusdanig genadeloos van links naar rechts dat ik aanvankelijk dacht dat we te maken hadden met een kamikaze Mongool als chauffeur. Van tijd tot tijd bleef hij zelfverzekerd het tegemoet komende verkeer in de ogen kijkend links rijden om de vele bizar grote gaten in het wegdek vakkundig te ontwijken. Het verkeer bleek er echter aardig op ingespeeld want tijdens het rakelings passeren van de voertuigen bij het op het laatste moment naar rechts sturen leek, muv de passagiers, niemand echt onder de indruk te zijn.
Na het verblijf in het Ger kamp weer terug aanbeland in Ulaanbaatar waar ik de stad ben gaan verkennen. De stad is met name de laatste drie jaar flink in ontwikkeling, er wordt veel gebouwd momenteel en het toerisme groeit langzaam maar zeker. Desondanks wordt er door de Mongolen nog regelmatig gestaard naar het zeer beperkte aantal Westerlingen dat hier rondloopt. Een verdere kennismaking met het verkeer in de stad bleek echt bizar. De wet van het recht van de sterkste gaat hier volledig op. Tussen de continu tegen elkaar toeterende auto's die elkaar geen cm ruimte gunnen, rennen de voetgangers voor hun leven om de overkant van de straat te halen. Verder worden de zebra paden evenals diverse stoplichten volledig genegeerd. Na een tijdje door de stad te hebben gelopen is het tijd voor een biertje op het terras waarbij ik de laatste singel van de Red Hot Chili Peppers zachtjes op de achtergrond hoor. Best hip nog, die Mongolen.
Het bezoek aan de hoofdstad werd opgevolgd door een 6 daagse en 1700km durende tocht door de Gobi Woestijn. Het aantal inschrijvingen was klein dus uiteindelijk vertrokken we met vieren; een gids, een chauffeur, een 63 jarige Haageneese en ik. Sochtends vroeg stond het 4x4 busje al op ons te wachten om na een uurtje rijden de verharde weg te verlaten. Op naar de woestijn. Als eindbestemming van die dag zouden we een Ger Kamp aandoen waarbij we onderweg konden genieten van werkelijk prachtige landschappen. Het is indrukwekkend om te zien hoe die verschillende landschappen elkaar afwisselen en naarmate de dagen verstijken en we steeds dieper en dieper de woestijn intrekken wordt het droger en warmer. De volgende dag maken we aan het einde van de dag prettig kennis met een Nomadenfamilie evenals hun, in mijn ogen, primitieve levenswijze. Vriendelijke mensen en ondanks de grote taal barrière wanneer de gids er even niet is, spreken de twee zonen van tien en twaalf, die kort daarvoor samen kwamen aanrijden op de motor, een heel klein beetje Engels dat ze op school leerden. Savonds worden de kamelen gemolken en tijdens het luidruchtig gesmek en geslurp van het avondeten wordt er vol bewondering aan mijn beenhaar geplukt want dat kennen ze hier niet. Ik voel me net zo'n bezienswaardigheid als zij dat voor mij zijn. Na het eten brengen we al wandelend een bezoek aan de waterbron een kilometer verderop waar zij dagelijks hun water vandaan halen. Iets later die avond spelen we met stapel schapenbotten het spelletje "paardenrace" totdat er een verlate kameel van hun kudde arriveert van een lange dag grazen die eveneens gemolken moet worden. De avond nadert zijn einde. Omringd door complete leegte word ik tegen de nacht overvallen door de overweldigende stilte terwijl ik naar een schitterende kraakheldere sterrenhemel sta te kijken. Daar word je stil van... Even later is het ook voor mij tijd om te gaan slapen. Wanneer ik de insecten van mijn bed heb weggejaagd is het tijd voor mij om erin te gaan liggen waarbij mijn bed ongeveer net zover doorhangt als een hangmat tussen twee bomen die veel te dicht bij elkaar staan. Euh... welterusten.. De volgende dag is het weer zandhappen geblazen tijdens de mooie en alles behalve comfortabele rit. De chauffeur lijkt er een sport van te maken om zo snel mogelijk van A naar B te komen terwijl "de weg" zich daar totaal niet voor leent. Gordels zijn er niet voor de bijrijders dus van tijd tot tijd is het hard werken achterin om Full Contact tussen gezicht en hemelbekleding te voorkomen. Dat dit busje niet al vijf keer spontaan doormidden is gebroken is mij een compleet raadsel, en datzelfde geldt voor de manier waarop de chauffeur zonder enige vorm van navigatie zijn weg feilloos weet te vinden in deze uitgestrekte leegte. De volgende ochtend nemen we afscheid van de familie en bezoeken we op weg naar het volgende Ger kamp een Gletsjer (!) en de plek waar het skelet van de eerste dinosaurus ooit is gevonden. Beide mooi om te zien en wat ik echter stiekem zelfs indrukwekkender vond was de korte ontmoeting met twee dappere Israëliërs bij de dinosaurus vondst afgravingen. In Ulaanbaatar hadden zij beiden een motor aangeschaft om op eigen houtje zonder GPS een maand rond te toeren in Mongolië, een kompas en een kaart was voldoende. Over avontuur gesproken... Voor korte duur werd het kleine beetje avonturiers gevoel dat ik had even in een klein hoekje gedrukt bij het horen van hun verhalen. Een rondtochtje met een gids en chauffeur is eigenlijk pure luxe realiseerde ik me... Desondanks niet minder mooi. Verder tijdens de Gobi tocht de oude hoofdstad van Mongolië bezocht hetgeen eigenlijk niet meer is dan wat overblijfselen na de verwoestingen tijdens de oorlogen in het verleden. Zoals dat helaas met vele bezienswaardigheden het geval is in dit land. De laatste avond brachten we door bij een andere Nomadenfamilie en was wederom prachtig om te ervaren. Eenmaal gearriveerd in de avond stond het eten al op ons te wachten hetgeen ditmaal bestond uit een zeer goed smakende noedelsoep met gedroogd vlees. Voordat ik er aan kon beginnen kreeg ik vrijwel direct een kommetje vodka in mijn handen gedrukt van een van de bezoekende familieleden die iedereen om beurten voorzag van datzelfde kommetje vodka. Gezellig! Ik dacht laat ik maar gelijk eens een goede beurt maken hier en haalde uit mijn tas een fles vodka tevoorschijn die ik voor de trip als geschenk voor de familie had aangeschaft. Positief verrast werd de fles met tevreden en vriendelijke gezichten in ontvangst genomen om hem gelijk aan te breken. Hij zou het einde van het avondeten niet halen... Leuke gesprekken gevoerd met ze en na het avondeten was het tijd om de kudde van zo'n duizend schapen te verplaatsen naar een ander stuk grond. Imposant schouwspel om te zien hoe dat met minimale inspanning werd uitgevoerd. Vervolgens nog even wat gestoeid met de kids waarna het al weer tijd was om te gaan slapen, de volgende dag zouden we weer terug te rijden naar Ulaanbaatar. De simpliciteit van het leven van de Mongolen op het "platte land" heeft mij in positieve zin verbaasd. De wijze waarop het hele gezin op hamonieuze wijze leeft in een Ger van zo'n twintig vierkante meter welke dient als slaapkamer, woonkamer en keuken tegelijk. En tevens de manier waarop kinderen heel snel volwassen worden en meehelpen in het hard werkende bestaan. Echt prachtig om dit van zo dichtbij te mogen ervaren...
Goed, mijn reis door Mongolië zit er inmiddels weer op en morgen vertrekt deze jongen met de trein naar Beijing, eindpunt van deze meer dan zeer indrukwekkende Trans Siberië Express.

Thx again iedereen voor alle leuke reacties en we spreken elkaar in China!

Ciao Jasp