Everest Basecamp

“Een uurtje of vijftien.” antwoordde de travelagent op mijn vraag hoe lang de busreis zou duren van Varanasi naar Kathmandu. Een dag later neem ik afscheid van het spectaculaire India terwijl ik avonds laat op de bus stap richting Nepal. Vijftien uur bleek echter een illusie. Een combinatie van wegwerkzaamheden, stakingen en bijzonder slechte wegen zorgde ervoor dat ik een lange hobbelige 23 uur later arriveerde op plaats van bestemming. Iets anders dan verwacht bleek Kathmandu een grote drukke stad te zijn met een hoge score op de lijst van meest vervuilde steden ter wereld. Zo’n beetje de helft van de mensen op straat loopt dan ook met mondkapjes rond. Er heerst een bijzonder vriendelijk sfeertje. De komende dagen is het vooral een beetje rond dwalen door de stoffige smalle winkelstraatjes en chillen voordat de trekking begint. En terwijl ik door de winkelstraatjes loop verbaas ik me over het aantal winkeltjes dat outdoor spullen verkoopt. Jassen, broeken, slaapzakken, rugzakken, handschoenen, etc etc. Het feit dat er zo ontzettend veel kunnen blijven overleven, evenals het grote aantal hotels, hostels en guesthouses in de stad zegt iets over het toerisme hier.

De dag voor vertrek verzamelen we in het hotel waar ik kennis maak met de rest van de leuke jonge club. Engeland, Schotland, Ierland, Canada, VS, Denemarken en Australië zijn ook van de partij. Het regent al de hele dag en dat betekent dat het boven in de bergen sneeuwt. Geen goed nieuws. Savonds neemt de regen toe en begint het te onweren. Vooralsnog is het onduidelijk of we op Lukla kunnen vliegen want landen is te gevaarlijk bij slecht weer. Sowieso is het niet ongevaarlijk om naar Lukla te vliegen vanwege de hellingshoek van de op de berg gelegen landingsbaan die ligt opgesloten tussen een rotswand en een diepe afgrond. Tussen het begin- en eindpunt van de 460 lange, of beter gezegd korte, landingsbaan zit een hoogteverschil van 60 meter. Na een stormachtige nacht in het hotel waarbij ik diverse keren wordt gewekt door de knallende onweer verzamelen we met z'n vijftienen vroeg in de ochtend beneden bij de receptie. De gids belt nog even om te informeren naar de laatste update over het weer en binnen no time begeven we ons in de taxi naar het vliegveld. De sneeuw had inmiddels plaats gemaakt voor regen. Nog nooit had ik zoveel mensen inclusief mezelf zo blij gezien met het bericht dat het regent. Dat zou namelijk betekenen dat de vlucht kon doorgaan. Eenmaal op het vliegveld blijkt het weer echter vooralsnog te slecht om te vliegen en wordt de vlucht uur na uur uitgesteld. Uiteindelijk wordt na lang wachten om 14.30h de vlucht definitief gecanceld en gaan we terug naar het hotel. Morgen een nieuwe poging.

Met het openen van de gordijnen de volgende ochtend reist er hoop met een strak blauwe hemel. Nog geen garantie voor goed weer bij Lukla maar na het ontbijt krijgen we vrij snel groen licht. Top! Spullen pakken en opnieuw op weg naar het vliegveld van Kathmandu. Even later stappen we in een spartaans vijftien persoons propeller vliegtuigje en stijgen we met een hoop kabaal op. We vliegen niet lang door de lucht voordat er vol bewondering een glimlach op m’n gezicht verschijnt. Links van het vliegtuigje zie ik voor het eerst een glimp van de met sneeuw bedekte bergtoppen van de uitgestrekte imposante Himalaya. Een magisch gezicht.. maar het schouwspel was nog maar nauwelijks begonnen zo bleek al snel. Hoe dichter we Lukla naderen hoe dichter we tussen en over de bergtoppen scheren. Ik zit ver vooraan in het vliegtuig en kan de piloten zowat aanraken. Cockpit deur zit er niet in dus ik kijk door de voorruit mee naar buiten. Nog een scherpe bocht naar rechts en dan zie ik ineens de beruchte landingsbaan voor ons. Goeienherders... De landingsbaan ziet er uit alsof ie de helft korter is en ik zet me schrap vlak voordat de landing wordt ingezet. Subtieler dan verwacht zet de piloot z’n kist aan de grond om vervolgens vol in de ankers te gaan terwijl we de steile opwaartse hellingshoek trotseren. Het einde van de landingsbaan nadert snel en vlak voor de rotswand stuurt de piloot nog steeds op vrij hoge snelheid in om met een haakse rechtse bocht het vliegtuigje te parkeren op een naastgelegen plateau dat wel waterpas staat. Samen met de luchthaven van Nuuk geldt Lukla als het meest extreme en gevaarlijke vliegveld ter wereld en ik heb mogen ervaren waarom. Zonder concurrentie was dit de meest spectaculaire vlucht die ik ooit heb mogen maken. Geweldig!

Wanneer we wat zijn bekomen van de trip pakken we onze bagage en is het een uurtje of drie hiken tussen de besneeuwde bergen voordat we konden inchecken bij het eerste theehuisje in Phakding. Nu al prachtige uitzichten. De komende twee weken zouden we verblijven in theehuisjes in de verschillende dorpjes die we passeren op weg naar Basecamp. De theehuisjes zijn eenvoudig uitgevoerde guesthouses. In sommige gevallen is het mogelijk om tegen betaling een warme douche te krijgen. Een koude douche is eigenlijk geen optie vanwege het ijskoude Himalaya water dat langs of door de kleine dorpjes loopt. Maar met wet wipes kom je een heel eind. Avonds is het knus verzamelen rondom de houtkachel in het restaurant, de enige warmtebron van de theehuisjes. Een veelgebruikt alternatief voor hout zijn gedroogde uitwerpselen van de yaks. Een efficiënte en overigens reukloze manier van stoken. Meestal is het vrij kort na het eten naar bed waarbij we ons goed aankleden voor het slapen gaan in de onverwarmde kamers. Dikke kleren, muts, liner slaapzak, een dikke slaapzak en een dikke deken maken het net comfortabel om te kunnen slapen. Dit maal overigens geen laffe kinderslaapzak maar vooraf een serieus warme grote mensen slaapzak gehuurd. Hoe hoger we komen hoe schaarser en duurder alles wordt. Prijzen lopen uiteindelijk op tot een kleine € 5,- voor een gekookt ei en zo’n € 3,50 voor een literfles water. Goederen moeten namelijk per helikopter, porters en yaks op plaats van bestemming worden gebracht.

Komende dagen hiken we opwaarts langs de rivier Koshi, passeren we hoge wiebelige hangbruggen waar hoogtevrees niet gewenst is en is het genieten van de prachtige uitzichten. Lichamelijk gaat het prima en met de hoogte ook geen problemen. Het enige waar ik last van heb is kramp in m’n rechter wijsvinger. Het ene adembenemende uitzicht wordt opgevolgd door het andere waardoor ik nauwelijks kan ophouden met fotografen. Bijna surrealistisch zo mooi. Op advies van de gids bestellen we vrijwel dagelijks de knoflooksoep. Dit zou namelijk helpen om de effecten van de hoogte te reduceren. De soep had echter ook door kunnen gaan voor ragout gezien de hoeveelheid flinke stukken knoflook. Goeie combi ook met de zweetsokken lucht trouwens. Om ditmaal de worsteling met de hoogte zoals bij de Kilimanjaro te voorkomen besloot ik om de hoogteziekte tabletten preventief te nemen. Bijwerking flink tintelende vingers op de meest willekeurige tijdstippen was prima te hebben. Het gros van onze groep maakt ook gebruik van de tabletten en houdt het vooralsnog ook prima uit met hier een daar wat verschijnselen als hoofdpijn, misselijkheid en gebrek aan eetlust. Een andere groep van elf personen waarvan ik er enkele leerde kennen voor de trip waren er minder goed aan toe. In deze groep moesten er uiteindelijk vijf van de elf noodgedwongen vroegtijdig naar beneden vanwege hoogteziekte.

Na een paar dagen onderweg te zijn passeren we de 4000 meter grens, verdwijnen de bomen en verblijven we twee nachten op 4400 meter hoogte in het dorpje Dingboche om te acclimatiseren. Een kleine wandeling de berg op om even te wennen aan de 4700 meter hoogte en smiddags met z’n allen naar het lokale bakkertje voor een goeie kop koffie en een muffin. Relaxt rust middagje dus. De volgende ochtend lopen we door de sneeuw langs de Khumbu gletsjer richting het 4900 meter hoog gelegen Lobuche. Bizar om jezelf op deze hoogte in een dal te wanen als we nog steeds omringd zijn met immens hoge bergen. Het weer is ons met blauwe hemels afgewisseld met wolkenvelden waarin we onszelf zo nu en dan begeven vooralsnog goed gezind. Geen regen en nauwelijks sneeuw. Snachts koelt het wel regelmatig af tot zo’n -23 grC waarbij het overdag gevoelsmatig niet veel warmer wordt vanwege de wind. Onderweg passeren we diverse gedenkstenen van overleden klimmers die een poging waagden de top van de Everest te bereiken. Op de 8848 meter hoge berg sterven jaarlijks gemiddeld vijf mensen tijdens de klim naar de top. De meeste lichamen kunnen niet geborgen worden en blijven derhalve ergens hoog op de berg liggen. Goed gepreserveerd overigens vanwege de constante lage temperaturen. Geen goedkope dood om hier te sterven want om een poging te wagen de top te bereiken moet je rekening houden met een minimaal bedrag van zo’n $ 40.000,- pp. Denk daarbij aan materialen, porters, gidsen, belastingen en parkfee. Met name de parkfee’s zijn een grote bron van inkomsten voor Nepal.

Dag tien is inmiddels aangebroken, de dag dat we op Basecamp zouden geraken. Op tijd opstaan vandaag want we vertrekken vroeg in de ochtend om zes uur. De ramen van de kamers waar we verblijven zijn aan de binnenkant bevroren evenals het water in de flessen. Gedurende de rest van de dag blijven er grote ijsklonten in de flessen zitten. Het is nog steeds ijskoud terwijl de zon langzaam opkomt maar in ruil daarvoor worden we snel weer overladen met prachtige uitzichten over de gletsjers tegen een achtergrond van imposante bergpartijen. Onderweg zijn sommige mensen binnen onze groep inmiddels aan het worstelen met de hoogte maar het ziet er vooralsnog goed uit. Zelf voel ik me overigens topfit los van de kortademigheid. Een uurtje of drie verder arriveren we bij het theehuisje in Gorokshep op 5.140 meter waar we lunchen. We nemen onze tijd voordat we weer langzaam blijven klimmen en nog eens drie uur later steken we de Changri gletsjer over. Na tien dagen hiken arriveren we dan eindelijk op het 5.364 meter hoge Everest Basecamp, mijn einddoel voor deze trip en startpunt voor vele avonturiers. Avonturiers die een visie hebben om het dak van de wereld te trotseren, zichzelf uitdagen en overtreffen, bereid zijn de offers ervoor te maken en de risico’s te aanvaarden. Ook hier weer diverse gedenkstenen die als stille getuigen de gevaren nogmaals benadrukken. Vanuit Bascamp, in feite niets meer dan een paar tenten op een gletsjer, zie je het eerste deel van de route over de ijswand die naar Camp 1 leidt. Verder is alleen een gedeelte van de Everest top zichtbaar. Desondanks voelt het bijzonder om na een adembenemende tiendaagse hike hier te zijn, de plek waar voor een select gezelschap een droom begint. Een prachtig en gevaarlijk avontuur.

Avonturiers als wij ons voelden om Basecamp te beklimmen, wees onze gids ons op het feit dat er ook nog een alternatief is. Je kunt namelijk ook een bezoek brengen aan het Noordelijke Basecamp, gelegen aan de Tibetaanse zijde. Vanuit Tibet kun je dan een lokale bus pakken die je naar Basecamp brengt. Iets minder avontuurlijk weliswaar..

Na een redelijk voorspoedige beklimming leek de werkelijke uitdaging pas te beginnen tijdens de afdaling terug naar Lukla. Iedereen kreeg hier wel een keer te maken met misselijkheid, overgeven, hoofdpijn, dunne of gebrek aan eetlust. Schotland had daarnaast ook nog te kampen met een voedselvergiftiging waardoor ze om beurten door verschillende porters naar beneden moest worden gedragen. Het zouden lange hike dagen bergafwaarts worden aangezien we de dag die we bij aanvang op het vliegveld verloren moesten inhalen. Terug in het pittoreske dorpje Namche Bazaar vinden we toch even de tijd om met een select gezelschapje een paar biertjes te drinken in de Liquid Bar. AC/DC staat op het menu van de DJ terwijl we een documentaire zitten te kijken op het grote scherm in de bar over hoe de Nieuw Zeelander Edmund Hillary terug in mei 1953 als eerste man de Everest beklom. Geweldig om de hi-tech materialen van destijds op oud beeldmateriaal te zien. Mooie documentaire overigens. Van Namche Bazaar hiken we de volgende dag nog een uurtjes of negen terug naar Lukla en daar eenmaal gearriveerd vieren we de overwinning met een een paar biertjes die gelijk goed aantikken. Savonds na een full body wipe down is het genieten van een goed mals stuk yaksteak en een knappe rode wijn. En na een week of vijf, zes nagenoeg vegetarisch eten smaakte die overheerlijk kan ik je melden. De volgende ochtend pakken we onze spullen voor de vlucht terug naar Kathmandu. Bij aankomst is het weer bewonderenswaardig om de propeller vliegtuigjes te zien landen op de korte schuine landingsstrip. Nu was het echter tijd om het opstijgen te ervaren. Het volgepropte vliegtuigje positioneert zich zo hoog mogelijk op de startbaan, trapt de rem volledig in en zet de propellers op vol vermogen. Na een paar tellen gaat de rem los en schieten we downhill richting het einde van de startbaan. Zo’n 10-20 meter voor het einde van de afgrond krijgen we lift en vliegen we tussen de mistige bergen terug naar Kathmandu. Eenmaal boven het dichte wolkendek staat de heldere ochtendzon ons aan een heldere blauwe hemel weer op te wachten. Werkelijk prachtig om de magische besneeuwde Himalaya pieken weer boven het wolkendek te zien uitsteken. Een sprookjesachtig tafereel.

De komende dagen wordt de groep steeds verder uitgedund als iedereen zijn eigen weg weer vervolgt. We spreken nog een paar keer af voor wat local food zoals momo’s en zoeken nog even het nachtleven op. Overdag ga ik zelf nog wat verder op verkenning uit en is het rustig genieten met een koffietje in de verborgen groene binnenplaatsjes van het drukke Kathmandu waar ik m’n reis nog even de revue laat passeren. Wat is het weer een fantastische trip geweest als ik terugblik op afgelopen drie maanden die wel een jaar leken te duren. Plaatjes van landschappen, prachtige en bijzondere ontmoetingen met zowel locals als medereizigers en geweldige avonturen om nooit meer te vergeten..

Iedereen hartelijk dank voor alle interesse en mooie reacties, superrr om te lezen iedere keer!
Binnenkort praten we verder maar dan live.

Tot snel!
J