India

Wel eens een oncomfortabel gevoel ervaren als iemand net iets te dichtbij je staat? Grote kans dat diegene zich dan in je persoonlijke ruimte begeeft. Mocht je plannen hebben om een bezoek te brengen aan India, vergeet persoonlijke ruimte. Dat fenomeen lijken ze hier namelijk niet te kennen. Als je bijvoorbeeld een kaartje voor de metro koopt staan er minimaal 5 of 6 Indiërs om je heen op zo’n 20cm afstand terwijl ze letterlijk over je schouder in je portemonnee kijken. Kort op deze ervaring volgde mijn eerste kennismaking met het Indische verkeer. Waar je in Nederland de claxon inzet om iemand te waarschuwen voor een gevaarlijke situatie, als begroetingsmiddel of toetert omdat je iemand simpelweg een eikel vindt vanwege z’n rijgedrag, gaat het er hier in New Delhi iets anders aan toe. Zodra je buiten komt is het een onafgebroken estafette van hees getoeterde claxons van tuk tuks, motoren, scooters, auto’s en bussen die elkaar en de overige weggebruikers als koeien, fietsers en overstekende voetgangers proberen te ontwijken. Het toeteren gebeurt te pas en te onpas en wordt dusdanig vaak en lang gedaan dat mensen er niet meer van op of omkijken. Terwijl ik over straat loop snak ik naar mijn oordoppen. Waarom de overheid de moeite heeft genomen om rijstroken te creëren door witte strepen op de weg te zetten is mij een raadsel. Deze worden namelijk volledig genegeerd aangezien ieder gaatje weer wordt opgevuld in een fractie van een seconde. Met regelmaat zie ik aanrijdingen op een haar na vermeden worden en het fascineert me om te zien hoe deze georganiseerde chaos probleemloos in elkaar overvloeit. Ik verbaas me over de drukte. De totale chaos van de stad vuurt miljoenen impulsen op me af waardoor er automatisch een bepaald schild in werking lijkt te treden. Hierdoor wordt het wat makkelijker om me af te sluiten voor, of misschien wel over te geven aan de herrie, de rotzooi langs de weg, het ongegeneerd lange gestaar van de Indiërs en het volledige gebrek aan persoonlijke ruimte. Niet de eerst volgende in de rij is aan de beurt maar degene die zich het snelst een weg naar de balie weet te banen en de aandacht weet te trekken van degene die erachter staat. Aanvankelijk beschouw ik het toeteren, het staren en het ellebogen gedrag als onbeleefd. Maar als ik er even over nadenk kan me ergens wel voorstellen dat een bepaald egoïsme benodigd is om te overleven in een land als India met bijna 1,3 miljard inwoners. Niets meer dan een cultuurverschil. In New Delhi bezoek ik onder andere de Akshardham Tempel, Gate of India en Humayuns Tombe. Verder geniet ik van het overheerlijke straatvoedsel dat je voor zo’n 30ct koopt bij een van de vele kraampjes langs de weg. Na twee nachten Delhi besluit ik het wat noordelijker op te zoeken in de hoop een glimp op te vangen van de Tibetanen en pak de nachtbus naar Mcleod Ganj, een naastgelegen dorpje van Dalai Lama’s woonplaats Dharamsala. Veel Tibetanen vluchtten onder andere naar deze plek na het begin van de Chinese onderdrukking van Tibet in 1950. Op de dag van aankomst ontstaat er een groot contrast met het drukke warme Delhi. Naast de rust in het noorden heerst hier ijskoude regen, onweer en valt dientengevolge om de haverklap de stroom uit in het dorp. Wel drink ik hier voor het eerst tijdens mijn reis een serieus goede kop koffie in een klein restaurantje waarbij ik in gesprek raak met een in traditioneel gewaad geklede Tibetaan. Het plaatsje tegenover hem was nog zo’n beetje de enige vrije plek en een vriendelijk uitnodigend handgebaar om plaats te nemen volgde op mijn vraag of ik hem mocht vergezellen. Na een korte kennismaking kan ik mijn nieuwsgierigheid niet langer bedwingen en vraag ik hem naar de huidige situatie in Tibet. Een korte stilte valt terwijl hij me met een vriendelijke glimlach aankijkt. Vervolgens begint hij openlijk te vertellen over de uitermate lastige situatie. Geboren in Tibet, woonachtig in Nepal en momenteel een tijdje op bezoek bij een vriend van hem in Mcleod Ganj. Een bezoek aan Tibet was een soort van mission impossible voor hem als Tibetaan zo vervolgde hij. Officieel moet hij een Chinees visum aanvragen om Tibet binnen te komen, echter vanwege zijn identiteit wordt de visumaanvraag per definitie afgewezen. Om toch nog vrienden en familie te kunnen bezoeken wordt er van tijd tot tijd een Nepalese gids ingehuurd door een select gezelschapje Tibetanen die hen over de Himalaya naar de Tibetaanse grens loodst. Niet zonder risico aangezien China strenge grenscontroles uitvoert. En zodoende was de man die tegenover me zat al eens betrapt, opgepakt en in gevangenschap genomen door de Chinese politie. Het inschakelen van internationale hulporganisaties door de Nepalese gids leidde destijds uiteindelijk weer tot hun vrijlating. Indrukwekkend gesprek met deze niets dan rust en tevredenheid uitstralende Tibetaan.

Vanuit Mcleod Ganj besluit ik de nachtbus naar Rishikesh te pakken waar ik mijn Roemeense tentgenoot uit Afrika Rahul weer zou ontmoeten. Een lokale bus was de enige optie hetgeen zoveel betekent als een 12 uur durende rit met ongeveer ieder uur een stop waar locals op en afstappen. Geen comfortabel nachtje dus maar de onvervalst goeie Bollywood kneiter die werd vertoond in de bus maakte een hoop goed. Vanuit de busstop worden we met een gare 8 persoons tuk tuk voorzien van een vooroorlogse traktor motor flink door elkaar geschud over het belabberde wegdek en een half uurtje later arriveer ik in Rishikesh, yoga hoofdstad van de wereld. Het laatste stukje lopen ging ook prima dankzij de gedetailleerde apps van tegenwoordig. Bijkomstigheid is dat ik op een gegeven moment dusdanig gefocust was op m’n scherm dat ik voordat ik het in de gaten had m’n linkervoet vol gas in een verse koeienvlaai parkeerde. Holy shit! De koe wordt immers als heilig beschouwd in India… Het ongeduldige getoeter gaat hier onverminderd door, de mensen lijken wat vriendelijker en als je niet uitkijkt struikel je over de apen die geen angst lijken te hebben voor de mens. In deze periode bruist het hier van allerlei workshops, klasjes en sessies die gratis bezocht kunnen worden. Van yoga tot dans meditatie en van filosofen tot goeroe’s. Ochtends bij aankomst in het hostel dat ik boekte vlak bij de Lakshman Jhula Bridge over de Ganges rivier ontmoet ik de Zuidafrikaan Joe en even later op de ochtend twee Australische meiden Mollie en Marley. De leuke klik met hen in combinatie met de goeie vibe die hier heerst doen mij besluit om wat langer te blijven. De komende dagen trekken we veel met elkaar op en bezoeken we diverse sessies en goeroe’s waarbij ik soms op m’n lip moet bijten om niet in de lach te schieten en soms bijzonder onder de indruk ben. Middels satsangs kan iedereen die een vraag heeft over het leven, of over hetgeen waar ze mee worstelen deze stellen aan de betreffende goeroe die er vervolgens 1 op 1 op door gaat. Echter wel in het bijzijn van honderden andere mensen. Indrukwekkend om te zien hoe goeroe’s als Mooji en Prem Baba, voor de kenners onder ons, op humoristische en luchtige wijze hun wijsheden verpakken in rake vragen en antwoorden. De toegepaste metaforen spreken boekdelen en geven stof tot nadenken. Met z’n vieren zijn we aardig gesynchroniseerd mbt wat we willen doen en op een gegeven moment besluiten we twee scooters te huren om de dag te beginnen met een zonsopkomst bovenop de berg vanaf de Kunjapuri Temple. India ontwaakt langzaam dus sochtends vroeg is er vrijwel geen verkeer en al helemaal niet voor zonsopkomst. Met het grootste gemak sjezen we dan ook over de Lakshman Juhla Bridge in de vroege ochtenduren op zoek naar de bergweggetjes richting de top. De in Hindi aangegeven aanwijzingen op de borden spraken ons niet zo tot de verbeelding maar links en recht wat navraag bracht ons al snel op het juiste pad. Alles ging vrij goed totdat de scooters er op een gegeven moment niet zo veel zin meer in leken te hebben. Vol gas betekende ongeveer 10 km/h en dat is zo’n beetje de snelheid waarbij je een aardig gesprekje kunt voeren met een wandelaar die je aan het inhalen bent. Grappig tafereel.. Uiteindelijk halen we het om net voor zonsopkomst bij de tempel te zijn met een prachtig uitzicht over de bergtoppen. Daar op ons gemakje genieten met een chai en vervolgens terug naar het hostel. Inmiddels was India ontwaakt en eveneens het verkeer. Andere koek om hier rond te rijden in relatie tot het overgestructureerde Nederland. De 230 meter lange oversteek van de Lakshman Juhla Bridge duurde nu een kleine 5 minuten. Smiddag gaan we op zoek naar een rustig plekje aan de Ganges en na een klein uurtje rijden vinden we precies dat. Met goed gezelschap beetje muziek maken en relaxen in de zon aan een verlaten stukje parelwit strand met af en toe een duik in het ijskoude Himalaya water van de meest heilige rivier ter wereld. Het zijn de momenten dat je de tijd even op pauze zou willen zetten. Prima toeven hier en tegen zonsondergang tuffen we weer terug richting ons verblijf. Bijzonder hoe mijn aanvankelijke doel om Rahul op te zoeken weer leidde tot geweldige nieuwe ontmoetingen. Overigens, eveneens prachtig om Rahul weer te ontmoeten bij een verdomd goed Italiaans restaurantje. Goeie gesprekken, veel lachen en wederom ervaar ik hoe reizen mijn perceptie van tijd steeds in een volledig ander daglicht zet. Heerlijk…

En over tijd gesproken, ook ditmaal kwam de onvermijdelijke tijd van gaan weer in het vizier. Ik neem afscheid van het magische kwartet en het bijzondere verblijf in Rishikesh om mijn weg te vervolgen richting Agra. Aan de verhalen van andere reizigers te horen was de stad zelf niet een plaats om veel tijd te spenderen maar een bezoek aan de Taj Mahal kon natuurlijk niet uitblijven. Vanwege de bezienswaardigheden is er een flinke doorloop aan toeristen in deze stad hetgeen ook merkbaar was aan de prijzen. Na aankomst vroeg in de ochtend pak ik de tuktuk naar het treinstation om m’n bagage te droppen en direct door te gaan naar het imposante wit marmeren mausoleum. Bij zonsopkomst is het minder druk en tevens zorgt het vroege zonlicht voor een prachtig plaatje dat het bezoek meer dan waard maakte. Na de Taj Mahal door naar het Agra Fort, een groots, zeer goed bewaard gebleven fort dat me ergens wat deed denken aan het Alhambra in het Zuids-Spaanse Granada. Na een dagje sightseeing in Agra besloot ik om dezelfde dag een nachtbus te pakken naar Varanasi, spirituele hoofdstad van India. Bij aankomst in het hostel haak ik aan bij een food market tour waarbij we tussen de locals zitten te eten. Wederom heerlijk en spotgoedkoop. Grappig om ook hier weer te zien hoe sommige locals ogenschijnlijk een selfie proberen te maken echter met als doel om zo nonchalant mogelijk de buitenlander op de foto te krijgen. Anderen hebben iets meer lef en komen op je af gelopen met de vraag of ze een selfie met je mogen. Erg grappig. De volgende dag stond een sunrise tour over de Ganges naar de Marikarnika Ghat op de planning. Dit was de plek waar me duidelijk werd waarom de meest heilige rivier ter wereld in één adem genoemd kan worden met een van de meest vervuilde rivieren ter wereld. Dichtbij de bron in de Himalaya van de 2510km lange Ganges is het water schoon maar hoe verder de rivier landinwaarts stroomt hoe groter de vervuiling. Tegen de tijd dat de rivier zich door Varanasi beweegt zou ik zwemmen niet meer aanbevelen. De locals denken daar overigens heel anders over. Zij beschouwen de rivier als heilig en derhalve niet als vies, zelfs ondanks het feit dat de uitwerpselen van de inwoners in de Ganges verdwijnen. Vele Hindoes nemen iedere ochtend een ziel reinigend bad in de Moeder Ganges. Een intrigerend gezicht waarnaar je kunt blijven kijken want even verderop worden aan de lopende band lijken verbrand waarvan de overblijfselen de rivier in worden geschoven. Een bepaalde groep mensen waaronder kinderen tot tien jaar en zwangere vrouwen, worden bij overlijden als heilig beschouwd. Verbranding is dan niet aan de orde, zij worden vastgebonden aan een steen om vervolgens in het midden van de rivier te worden gedropt. Indrukwekkend om te zien hoe de met bloemen versierde dode lichamen onder gezang van de dragers door de smalle steegjes van de 3000 jaar oude binnenstad naar een van de Ghats wordt gedragen waar ze ritueel verbrand worden. En dat terwijl je ergens aan het genieten bent van een lassi (lokale versnapering). De mensen hier weten niet beter en kijken er niet van op. Zij lijken anders tegen de dood aan te kijken want wie aan de Ganges gecremeerd wordt om er vervolgens in te verdwijnen zal nirwana tegemoet komen, de hoogste staat die door de mens bereikt kan worden. Het duurt zo’n 3 uur om een lichaam te verbranden en daar is aardig wat hout voor benodigd dat ligt opgeslagen vlak achter de tempels aan de rivier. Het lijkt wel een fabriek die non stop aan het werk is om de onafgebroken aanvoer van dode lichamen te verbranden. Je zou verwachten dat de geur van de verbrandingen ondragelijk is maar de etherische olie die vrijkomt bij de verbranding van het sandelhout dat wordt toegepast compenseert dit. Verder zie je geen vrouwen die gerelateerd zijn aan degene die verbrand wordt tijdens de crematie aangezien zij emotioneler zijn en wel eens zouden kunnen gaan huilen. Wanneer er gehuild wordt tijdens een crematie bestaat de kans dat de ziel van de gecremeerde hier op aarde blijft vanwege een onvoltooid afscheid waarmee een enkeltje nirwana is uitgesloten. Al met al een bizarre gewaarwording moet ik zeggen. En dat past ook wel in het beeld dat ik kreeg van India over het algemeen. Jaren geleden vroeg ik ooit aan neef Niels wat hem nu zo aansprak aan India waarop hij antwoordde; “India is als een aai over je bol opgevolgd door een stomp in je maag. Eerst zie je de prachtige Taj Mahal bij zonsopkomst en een paar straten verderop zie je iemand zonder armen en benen op de grond liggen met een bordje; Ik heb honger.” Nu pas begrijp ik werkelijk wat je bedoelde Niels. Het contrast is bizar, continu aanwezig en recht in je gezicht. Een heftiger land als India kan ik me niet voorstellen. Prachtige tijd beleefd hier, prachtige ontmoetingen en indrukwekkende ervaringen rijker.

Tot zover India. Iedereen weer onwijs bedankt voor de mooie reacties!! Binnenkort zoek ik de hoogte weer op in Nepal, we spreken elkaar daar weer!

Ciao J