Kilimanjaro

“Hier moet je zijn, ik ben de enige Airline vandaag.” hoor ik de man achter de krakkemikkige balie roepen terwijl ik het vliegveld van Arusha binnenloop. Laten we zeggen dat het er anders uit ziet hier dan Schiphol. Mijn aanvankelijke plan om tussen de Drifters trip en de Kilimanjaro in Arusha te verblijven ruilde ik in voor een retourtje Zanzibar. Arusha bleek toch niet zo gezellig en gaf me een ietwat onveilig gevoel. Toeristen worden geadviseerd om na zonsondergang niet meer de straat op te gaan en dat zegt eigenlijk al genoeg. Op twee mensen na zou iedereen van de Drifters club z’n trip vervolgen naar Zanzibar dus superleuk om elkaar daar weer te ontmoeten. Onder andere voor een surprise party voor Robyns verjaardag, de moeder van het Aussie gezin. We lopen naar het kleine propeller vliegtuigje waar twee über coole piloten ons staan op te wachten en met een man of vijftien vullen we het krappe vliegtuigje. De schuifdeur van de cockpit blijft open dus kijken we zo door de voorruit mee met de piloten. Een uurtje later landen we op hobbelige wijze op Zanzibar waar het al snel wat gemoedelijker aanvoelt dan het vaste land. Tijdens de taxi rit die me naar Mango Beach resort brengt zie ik meer Vespa’s rijden dan ik ooit in mijn tijd in Italië bij elkaar heb gezien. Grappig gezicht. We vervolgen onze rit en niet veel later voel ik het water van de de Indische oceaan aan mijn voeten terwijl ik over het parelwitte strand van Jambiani loop. Hier kan ik wel aan wennen de komende dagen.

Op Zanzibar is het vooral relaxen, een beetje hardlopen aan het strand en pak ik nog een beach party mee in Paje. Uiteindelijk is het ook hier werkelijk op alles afdingen geblazen. Wisselgeld lijkt zeldzaam voorradig en als je er zelf niet op terug komt doen zij het ook niet zo leert de ervaring. Wat dat betreft is het niet veel anders dan op het Tanzaniaanse vaste land. Na een paar relaxte dagen vliegen dezelfde piloten mij weer terug naar Arusha waar ik een taxi pak naar de Stella Maris Lodge in Moshi; het startpunt van de Kilimanjaro trip. Na een uurtje rijden tekenen de silhouetten van de Kilimanjaro zich af door de wolken partij en het ziet er prachtig uit.

Bij de Lodge ontmoet ik al snel de overige klimmers. Leuke club weer. Dit keer zijn Canada vertegenwoordigd, Australië, USA, Engeland, België en Finland. We zijn met twaalf man in totaal. Plus een luttele vijfendertig porters, koks en gidsen om ons te begeleiden tijdens ons zesdaagse verblijf op de hoogste berg van Afrika. Savonds krijgen we een briefing en de volgende ochtend stappen we in het busje dat ons naar het 1828m hoog gelegen startpunt van de Machame route zou brengen. Smiddags beginnen we met de hike door het prachtige regenwoud op weg naar Machame Camp gelegen op 3020m. Daar eenmaal gearriveerd ontmoeten we de bijzonder vriendelijke crew en gaan we na een prima maaltijd al vrij snel te bed. Het zou een lange nacht worden. Het onfortuinlijke toeval wilde dat mijn tentgenoot Steve een uitermate bedreven snurker was die mijn vorige snurkende tentgenoot Rahul tot amateur deed degraderen. Great.. De slaapzak die ik van Robyn had gekregen omdat zij die niet meer nodig had hielp ook niet mee. Tijdens het overhandigen vertelde ze dat het wel een klein formaat slaapzak was. Nu ben ik niet de langste mens op aarde dus geen probleem leek me. Tijdens de eerste nacht kwam ik echter tot de ontdekking dat het om een kinderformaat slaapzak ging met een lengte van een kleine anderhalve meter. Niet heel handig.. Snachts een extra jasje aantrekken dan maar want het koelt verrekkes af hier op die berg. Sochtends is het prettig wakker worden als we door de crew gewekt worden met een kop thee of koffie bij de tent gevolgd door een bakje warm water voor een wash wash, voor wat het waard is. Na een relatief eenvoudige hike arriveren we op Camp Shira 2 op een hoogte van 3847m waar we bij aankomst gelijk kunnen aanschuiven voor de lunch. En vlak na de lunch worden we aangenaam verrast door de volledige crew die ter kennismaking meer dan een uur voor ons staan te dansen en zingen. Serieuze dansmoves hier en een ongelooflijke goeie positieve vibe. Echt te gek! Uiteindelijk ontkomen we niet aan deelname en iedereen gaat er vol in mee. Prachtig! Dag 3 was een stukje intensiever. Via Lava Tower op 4642m vervolgen we onze weg naar Barranco Camp op 3984m. De langzaam optrekkende wolken langs de berg wanen mij in een adembenemend maanlandschapachtig mistig niemandsland. Het is genieten hier van de onwerkelijk mooie omgeving. En ondertussen leuke gesprekken met ons team. Na een welverdiende nachtrust vertrekken we van Barranco Camp naar Barafu Camp op 4681m waar we de briefing krijgen ter voorbereiding van onze laatste opwaartse hike richting de top. Het effect van de ijle lucht wordt me hier voor het eerst duidelijk en vertaalt zich in een lichte hoofdpijn. Vrijwel de hele groep slikt pillen ter voorkoming van hoogteziekte. Ik heb ze ook bij me maar vind het nog niet nodig om ze te gebruiken. We dineren vroeg en gaan vervolgens ook vroeg naar bed. Die zelfde avond zouden we immers om 23h gewekt worden om ons op te maken voor de summit hike. En na een paar gammele uurtjes slaap is het zover. Vanwege de kou zijn we inmiddels voorzien van diverse lagen kleding. Het die middag gegeven advies van de gids om 8 lagen kleding te dragen lijkt me ietwat overdreven en besluit om voor minder te gaan. De beklimming van de Huayna Potosí in Bolivia in 2012 ging me temperature wise immers prima af dus het zal wel meevallen zo bedacht ik me.

Na een kop thee in de tent en een laatste blik over het nachtelijke Moshi gaan we met ons team vergezeld van zo’n tien gidsen van start. Op naar de summit die naar verwachting over een uurtje of zes, zeven aan onze voeten zou liggen. Temperatuur ligt net boven het vriespunt en vlak na het verlaten van Barafu Camp begint de klim al vrij snel stijler te worden. We zijn niet het enige team dat z’n weg baant naar de top zo blijkt want voor en achter ons zie ik wel honderd hoofdlampjes die hetzelfde doel voor ogen hebben. De drukte in combinatie met het smalle pad dat we volgen leidt al gauw tot filevorming. Na iedere 5, 6 stappen worden we gedwongen om enkele seconden te stoppen. Alsof je in de Ikea rondloopt tijdens spitsuur. Vrij vermoeiend. Hoe verder we klimmen hoe verder het afkoelt en rond 5000m bevriest het water in mijn camelbag waardoor ik 1,5 liter minder te drinken heb komende zes uur. De tip van de gids om het water terug in de camelbag te blazen na iedere keer dat je drinkt om bevriezing te voorkomen mocht niet baten. Het slaapgebrek, de inspanningen en de hoogte beginnen zijn tol te eisen en mijn hoofdpijn wordt aangevuld met een groeiend gevoel van misselijkheid. Alsof onze gidsen mijn gedachten konden lezen beginnen ze vrolijk te zingen met z’n allen hetgeen me weer nieuwe energie geeft. Maar hoe goed het gezang me ook in de oren klinkt, hoe verder we de hoogte ingaan hoe zwaarder het wordt. Langzaam maar zeker raak ik een bepaalde roes die ik herken van de Huayna Potosí beklimming. Een gevoel van duizeligheid en desoriëntatie, slaap en vermoeidheid. Een soort van droomstaat en met iedere stap die ik zet geraak ik dieper en dieper in die roes. Ditmaal geen vrolijke gesprekken met de anderen. Iedereen zwijgt en lijkt in z’n eigen wereldje te zitten. Het aantal tegenstanders dat me ervan wil weerhouden om de top te bereiken wordt uitgebreid met een snijdende ijskoude wind met een gevoelstemperatuur van -20grC. Steeds om het uur stoppen we even om wat te drinken en te eten maar mijn eetlust en dorst is volledig verdwenen. De hele trip eten we candybars aan de lopende band maar de gedachte alleen al bezorgt me braakneigingen. Bij de tweede stop ben ik inmiddels flink afgekoeld hetgeen ook werd opgemerkt door een van de gidsen die continu iedereen een beetje in de gaten hielden. Ondanks de chemische handwarmers lijken m’n handen bevroren en de gidsen beginnen ze op te warmen door flink te wrijven. Tevens wordt er een extra donsjack tevoorschijn getoverd en halen ze me over om toch wat te eten. Vijf minuten later gaan we weer en iedere keer als ik naar boven kijk heb ik gemengelde gevoelens bij het zien van al die hoofdlampjes. Enerzijds lijkt er geen einde te komen aan deze berg wat ik als vrij demotiverend ervaar. Gedachten om de handdoek in de ring te gooien doorkruisen mijn hoofd. Anderzijds bedenk ik me, als zij het kunnen dan moet ik het ook kunnen. Ik ga in ieder geval niet als eerste opgeven. Langzaam kom ik tot het besef dat ik deze laatste klim wat onderschat heb. Nu is het een kwestie van doorzetten. Stapje voor stapje, “pole pole” wat langzaamaan betekent in Swahili. Na een eindeloze nacht kijk ik voor de zoveelste keer achterom in de hoop de eerste schemering van de zonsopkomst te zien. Dat zou namelijk betekenen dat we vlak bij de top zijn. En eindelijk is het dan zover. Aan de horizon verschijnt langzaam maar zeker die felbegeerde roodgele gloed van de opkomende zon. Hij leek mooier dan ooit tevoren. Stapje voor stapje zetten we door en terwijl het langzaam wat lichter begint te worden krijg ik het welbekende bord van Stella Point in het vizier. Ik heb het gehaald…

Ondanks de aanhoudende misselijkheid dwing ik mezelf om de laatste klim van Stella Point naar Uhuru Peak op 5895m te voltooien. Nu de zon op is zie ik pas hoe prachtig het landschap eruit ziet vanaf het dak van Afrika. Ongelooflijk mooi hier. De gids die continu met me mee liep de laatste honderd meter vergezelt me naar de top. De cliché foto kon natuurlijk niet uitblijven en na het maken ervan dringt diezelfde gids erop aan om zo snel mogelijk weer af te dalen. Mijn idee. Met z’n tweeën gaan we op vrij rap tempo terug richting Barafu Camp waar ik me bij aankomst al een stuk beter voel en moe maar voldaan m’n slaapzak op zoek. Nadat we de volgende morgen de afdaling voltooid hebben eindigt onze tour in de Lodge waar we de week ervoor van start gingen. De laatste avond brengen we door in de hotel bar waar de onze ervaringen nogmaals uitwisselen om vervolgens afscheid te nemen van elkaar. Geweldige trip geweest!

Mijn bezoek aan het mooie Afrika komt nu snel tot een eind en over een paar dagen vertrek ik richting Azië met als start bestemming de Malediven. Prima vooruitzicht lijkt me. Iedereen ontzettend bedankt voor alle leuke reacties op de vorige blog. Superleuk om te lezen allemaal!

We spreken elkaar in Azië!
J